تأثير خستگي عضلات تنه بر كنترل تعادلي ايستا در دو گروه سني جوان و ميانسال

زمينه و هدف: افتادن نتيجه عدم بازيابي تعادل در افراد است. هدف از اين تحقيق بررسي تأثير خستگي عضلات بازكننده تنه بر كنترل تعادلي ايستا در دو گروه سني جوان و ميانسال در افراد سالم است. روش كار: 10 زن جوان (6/1± 23 سال) و 6 زن ميانسال (4/5 ± 51 سال) در آزمون بي‌حركت ايستادن روي دو پا بر روي يك صفحه نيرو پيش و پس از خستگي با چشمان بسته شركت كردند. خستگي؛ با تكرار حركت بازكردن تنه تا رسيدن به سطح خستگي در افراد حاصل شد. براي ارزيابي تعادل ايستا جابهجايي مركز فشار فرد در دو جهت A/P و M/L روي صفحه نيرو اندازه گرفته‌شد. يافته ها: اختلاف معني‌داري بين عامل سن و خستگي مشاهده نشد. تغييرپذيري (COP (center of pressure) در گروه ميانسال در مقايسه با افراد جوان در دو حالت پيش و پس از خستگي بيشتر بود. نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد كه خستگي عضلات اكستنسور تنه بر تعادل ايستا تأثير نمي‌گذارد و بين دو گروه تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. كنترل پاسچري با افزايش سن افزايش مي‌يابد. اثر خستگي عضلات تنه بر كنترل تعادل ايستا معني‌دار نبود.