پاتوفيزيولوژي و درمان جداشدگي رگماتوژن شبكيه

علي رغم مطالعات متعدد انجام شده در مورد عوامل ايجاد كننده و درمان جداشدگي رگماتوژن شبكيه، در اين زمينه اختلاف نظر وجود دارد. هدف اين مطالعه بررسي متون و مقالات اخير جهت بررسي عوامل مستعد كننده و روش هاي درمان اين اختلال است. روش كار: اين مطالعه با مرور مقالات مرتبط در ده سال اخير (2004-2014) در PubMed انجام شده است. يافته ها: دو عامل اصلي نگهدارنده اتصال شبكيه به لايه هاي زيرين، پمپRetinal pigment epithelium (RPE) و ماتريكس بين فتورسپتوري است. فاكتور كليدي در شروعRRD، ايجاد (PVD) Posterior vitreous detachment) است كه خود شامل سه مرحله مايع شدن (Liquefaction) ويتره، اتصال رشته هاي كلاژن به هم (Syneresis) و نهايتاٌ جمع شدگي زجاجيه (Gel contracture) مي باشد كه منجر به جداشدگي كامل زجاجيه از شبكيه (PVD) مي شود. اگر PVD در اثر كشش شبكيه در نقاط اتصال سبب ايجاد سوراخ تمام ضخامت شبكيه شود در 90% موارد RRD اتفاق مي افتد. PVD قبل از عمل معمولاٌ با روش معاينه باليني، اولتراسونوگرافي و Optical coherence tomography (OCT) قابل تشخيص است، ولي در موارد معدودي ممكن است در معاينه PVD بنظر رسيده، ولي در واقع يك لايه از كورتكس ويتره هنوز به رتين چسبيده باشد. براي اطمينان از تخليه كامل ويتره در حين عمل مي توان از تزريق تريامسينولون استونايد و رنگ هاي حياتي مانند Brilliant Blue G (BBG) استفاده نمود. نتيجه گيري: عامل اصلي شروع RRD ايجاد PVD است. درمان هاي RRD شامل خنثي نمودن كشش زجاجيه از بيرون توسط (SB) Scleral buckling) و يا حذف تراكشن از داخل با انجام پارس پلانا ويتركتومي (PPV) مي باشد. روش ديگري كه كمتر مورد استفاده قرار مي گيرد رتينوپكسي پنوماتيك (Pneumatic retinopexy) است