برآورد مرگ‌هاي تنفسي و بيماري مزمن انسداد ريوي منتسب به آلاينده دي اكسيد گوگرد در هواي شهر تبريز درسال 1390

مقدمه: دي اكسيدهاي گوگرد در ميان آلاينده هاي انسان ساخت هوا، گسترده ترين و بيشترين مطالعات را به خود اختصاص داده اند. هدف از اين تحقيق برآورد مرگ‌هاي تنفسي و بيماري انسداد ريوي منتسب به آلاينده دي اكسيد گوگرد در شهر تبريز در سال 1390 است. روش كار: غلظت آلاينده دي‌اكسيد گوگرد با نمونه‌برداري از 5 ايستگاه سنجش آلودگي هواي سازمان حفاظت از محيط زيست شهر تبريز در سال1390 انجام شد. در مرحله بعد اين داده ها توسط نرم افزار EXCEL پردازش و داده ها به مدلAIR Q  داده شد.  يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بيشترين غلظت در سال 1390مربوط به ايستگاه ميدان نماز با غلظت 33.79 ميكروگرم بر متر مكعب و كمترين غلظت مربوط به ايستگاه باغشمال با غلظت 6.57 ميكروگرم بر متر مكعب بوده است. همچنين نتايج حاصل از مدل نشان داد كه در سال 1390 تعداد 13 مورد مرگ تنفسي در شهر تبريز منتسب به دي اكسيدگوگرد بوده و تعداد تجمعي موارد بيماري مزمن انسداد ريوي ناشي از دي اكسيد گوگرد، 9 نفر برآورد گرديده است. نتيجه گيري: تجزيه و تحليل آمار و مقايسه ميانگين غلظت 24 ساعته دي اكسيد گوگرد پنج ايستگاه مطالعاتي سطح شهر تبريز با شاخص آلودگي هوا حاكي از آنست كه خوشبختانه مشكل آلودگي هوا از لحاظ پارامتر دي اكسيد گوگرد در سال 1390 وجود نداشته است. مقدار خطر نسبي حد وسط برآورد شده با قطعيت پائين به مفهوم يك درصد افزايش خطر مرگ تنفسي به ازاء هر µg/m310 افزايش غلظت دي اكسيد گوگرد مي باشد. بديهي است به ازاء هر µg/m310 افزايش در غلظت دي اكسيد گوگرد ميزان خطر بيماري انسداد مزمن ريوي 0.44 درصد افزايش مي يابد.