كاربرد مدل‌هاي شفايافته در تحليل بقاي بيماري تالاسمي ماژور

زمينه و هدف: شناسايي عوامل موثر در بقاي كوتاه مدت و بلند مدت بيماران، يكي از دغدغه‌هاي مهم جامعه پزشكي مي‌باشد. با تعيين عوامل خطر و نيز عوامل سلامت در يك بيماري مي‌توان اطلاعات با ارزشي كسب نمود. در برخي از موارد، مانند وقتي كه مشاهدات سانسور شده زياد باشند، به‌كارگيري مدل‌هاي استاندارد بقاء براي تجزيه و تحليل ممكن است باعث عدم دستيابي به برخي از اطلاعات شود. هدف اين مطالعه به كارگيري مدل‌هاي شفايافته در تعيين عوامل خطر و نيز عوامل موثر بر سلامت بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور مي‌باشد. روش كار: در اين مطالعه گذشته نگر از اطلاعات 296 بيمار مبتلا به تالاسمي ماژور كه در طي سال‌هاي 1373 تا بهار سال1392 به كلينيك ظفر در شهر تهران مراجعه كرده بودند؛ استفاده شد. مقايسه مقادير ملاك اطلاع آكاييكه (Akaike) بين مدل‌ها براي تعيين بهترين مدل، مبنا قرار گرفت. تجزيه و تحليل اين داده‌ها با استفاده از نرم افزارهاي  Stata نسخه 12 و R نسخه 203 انجام شد. يافته‌ها: ميانگين سن بيماران 29.1 سال با انحراف معيار 0.47 سال بود. 153 نفر از بيماران (51.7%) زن بودند. كمترين مقدار ملاك آكاييكه براي مدل شفايافته ناآميخته لوگ نرمال با تابع ربط لجيت به دست آمد. نتيجه گيري: با توجه به نتايج، مدل شفايافته ناآميخته لوگ نرمال به عنوان بهترين مدل براي تعيين عوامل خطر بيماري تالاسمي ماژور انتخاب مي‌شود.