بررسي اثر مهاري سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي بافت چربي بر روي تكثير سلول‌هاي تك هسته‌اي طحالي موش ديابتي C57BL/6 در محيط آزمايشگاه

زمينه و هدف: ديابت نوع يك، نوعي بيماري خودايمني محدود به عضو با واسطه لنفوسيت‌هاي T مي‌باشد كه در آن تخريب ايمونولوژيك سلول‌هاي بتاي پانكراس موجب كاهش انسولين و در نتيجه افزايش قند خون مي‌گردد. يكي از راه‌هاي درمان علاوه بر تزريق روزانه انسولين، پيوند آلوژنيك جزاير پانكراس است كه در صورت عدم استفاده از داروهاي سركوب كننده ايمني با تخريب مجدد و رد پيوند مواجه خواهد شد. از آن جايي كه مصرف مداوم اين داروها توسط بيماران اثرات جانبي متعددي را به همراه دارد، ما براي حل اين مشكل خاصيت موضعي مهار ايمني توسط سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي را پيشنهاد مي‌كنيم. هدف از انجام اين طرح بررسي اثر ايمونومدولاتوري سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي بافت چربي موش در مهار پاسخ سلول‌هاي تك‌هسته‌اي طحالي عليه جزاير پانكراس موش سينژنيك در محيط آزمايشگاه مي‌باشد. روش كار: در اين مطالعه سلول‌هاي مزانشيمي از بافت چربي موش سالم استخراج، كشت، تكثير و تعيين هويت شده و خاصيت تمايزي آن‌ها به دو رده استئوسيت، آديپوسيت اثبات گرديد. پس از تهيه مدل ديابتي موشهايC57BL/6  با تزريق دوزهاي پايين و متوالي استرپتوزوتوسين و تاييد آن با قند خون بالاي mg/dl 300، هيستوپاتولوژي پانكراس و كاهش معني دار انسولين، جزاير پانكراس از موش سالم و سلول‌هاي تك هسته اي طحالي از موش سالم و ديابتي استخراج گرديد. براي اثبات خاصيت ضد تكثيري سلولهاي مزانشيمي، پس از همكشتي آنها با سلولهاي طحالي در حضور لايزيت جزاير پانكراس، سنجش تكثير سلولهاي تك هسته اي طحالي با تكنيك MTT ارزيابي شد. داده ها در هر آزمايش حاصل سه بار تكرار مستقل و به صورت Mean± SD گزارش شده است و با تست آماري One way Anova آناليز گرديدند. يافته‌ها: نتايج حاصله نشان داد كه سلولهاي مزانشيمي قادرند در حضور تحريك كننده اختصاصي (لايزيت جزاير پانكراس) باعث كاهش معني دار تكثير سلولهاي طحالي شوند (0.05 p). نتيجه‌گيري: بررسي اثرات تنظيم ايمني و تمايزي سلولهاي مزانشيمي به سلولهاي ترشح كننده انسولين، مي تواند در آينده افقي جديد را براي درمان ديابت تيپ يك ايجاد نمايد.