مقايسه اثر فعاليت‌هاي ورزشي هوازي با شدت‌هاي متفاوت بر تغييرات فشارخون زنان ميانسال

زمينه و هدف: اهميت فعاليت بدني و رابطه آن با كاهش بيماري‌هاي قلبي و عروقي  به خصوص پر فشارخوني را نمي‌توان ناديده گرفت و فعاليت ورزشي، يكي از روش‌هاي غيردارويي جهت درمان پرفشاري خون محسوب مي‌شود. هدف از اين پژوهش مقايسه‌ي تأثير دو نوع تمرين هوازي پيوسته و متناوب بر استمرار كاهش فشارخون بعد از ورزش در زنان ميانسال مبتلا به فشارخون بالا بود. روش  كار: آزمودني‌هاي اين تحقيق نيمه تجربي،20زن داوطلب داراي فشارخون بالا به صورت نمونه‌گيري در دسترس، گزينش و پس از تكميل پرسش‌نامه به طور تصادفي به دو گروه تمرين هوازي با شدت ثابت (۱0 نفر) و شدت متغير (۱0 نفر) تقسيم شدند. آزمودني ‌هاي گروه تمرين هوازي با شدت ثابت فعاليت هوازي را پيوسته با شدت 60%حداكثر ضربان قلب انجام دادند.گروه تمرين هوازي با شدت متغير، فعاليت را با شدت متغير كه شامل 2 دقيقه ركاب زدن با شدت 50% حداكثرضربان قلب و 1 دقيقه با70% حداكثرضربان قلب انجام دادند. ضربان قلب و فشار خون سيستولي و دياستولي در قبل و همچنين هر 30 دقيقه به مدت 10ساعت پس از فعاليت اندازه‌گيري شد. با استفاده از آزمون‌هاي تي تست مستقل و تحليل واريانس يكطرفه با اندازه‌گيري‌هاي مكرر يافته‌ها در سطح معني داري 05/0 p lt; بررسي شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه يك جلسه تمرين هوازي با شدت‌هاي ثابت و متغير بر تغييرات ميانگين فشارخون سرخرگي زنان ميانسال تاثير معناداري ندارد. نتيجه‌‌گيري: هر چند يك جلسه تمرين هوازي با شدت‌هاي ثابت و متغير بر تغييرات ميانگين فشارخون سرخرگي زنان ميانسال تاثير معناداري نداشت، اما كاهش ميانگين فشار سرخرگي تا 10ساعت ادامه داشت كه در شدت ثابت اين كاهش بيشتر بوده، كه نشان مي دهد كه فعاليت هوازي به ويژه با شدت ثابت براي بيماران پرفشارخوني مي‌تواند موجب كاهش فشارخون آن‌ها تا چند ساعت پس از تمرين شود.