بررسي موانع موثر بر رفتارهاي خود مراقبتي بيماران ديابتي نوع 2 استان يزد، در سال 1393

مقدمه: مبتلايان به بيماري ديابت ممكن است در انجام صحيح رفتارهاي خودمراقبتي و پايبندي به آن ضعف داشته باشند، بنابراين شناسايي موانع خودمراقبتي اولين گام براي بهبود و ارتقاي رفتارهاي مراقبت از خود مي باشد. اين پژوهش با هدف تعيين موانع موثر بر رفتارهاي خودمراقبتي بيماران ديابتي نوع 2 در شهر يزد انجام گرفته است. روش بررسي: مطالعه حاضر مطالعه اي توصيفي همبستگي از نوع مقطعي است. 152 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به مركز تحقيقات ديابت استان يزد، به روش سيستماتيك، مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار جمع آوري داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته مي باشد كه روايي و پايايي آن بررسي شد و ميزان آلفاي كرونباخ براي اين پرسشنامه 0.8 بدست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون هاي آماري t مستقل، آناليز واريانس يك طرفه و ضريب همبستگي پيرسون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: امتياز موانع انجام رفتارهاي خودمراقبتي بيماران ديابتي از 100 نمره 52.03 بود كه بر اساس سطح مطلوبيت تعيين شده و در نظر گرفتن دامنه امتياز موانع، در سطح متوسط ارزيابي شد. نتايج حاكي از آن بود كه موانع اقتصادي بيشترين سهم را در بين موانع خودمراقبتي به خود اختصاص داده اند ( 73 امتياز) و موانع دانش و نگرش(63 امتياز)، در رديف دوم قرار گرفت. نوع موانع موثر در خودمراقبتي بر حسب سن، جنس، تحصيلات، وضعيت اشتغال، ميزان درآمد، مدت ابتلا به ديابت، ابتلا به عوارض ديابت و مراجعه طبق توصيه پزشك به طور معناداري متفاوت بود 0.05 p. نتيجه گيري: شناسايي موانع خودمراقبتي، خصوصا بعد اقتصادي،از گام هاي مهم در كمك به بيماران ديابتي مي باشد به طوري كه اقداماتي چون قرار دادن آزمايشاتي نظير پايش قندخون بيماران ديابتي، تحت پوشش بيمه خدمات درماني و تامين ابزارها و تجهيزات خودپايشي و خودمراقبتي سبب بهبود خودمراقبتي خواهد شد.