بررسي عوامل موثر بر ارتباط بين پزشك و بيمار و تاثير آن بر رفتارهاي خودمراقبتي بيماران ديابتي مراجعه‎كننده به خانه‎هاي بهداشت تحت پوشش مركز بهداشت شهرستان آبيك

زمينه و هدف: ديابت شايع ترين بيماري متابوليك در دنيا است. مهم ترين عامل كنترل اين بيماري رفتارهاي خودمراقبتي است. اگر بين بيمار و افراد ارايه دهنده خدمات به بيماران تعامل وجود داشته باشد در نهايت به كنترل بهتر بيماري ديابت كمك مي نمايد. هدف از اجراي اين تحقيق بررسي ارتباط پزشك و بيمار بر رفتارهاي خودمراقبتي مي باشد. روش كار: مطالعه حاضر از نوع مقطعي تحليلي مي باشد. 500 بيمار ديابتي از بين 752 بيمار با استفاده از نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده انتخاب شدند. ابزار گردآوري، پرسشنامه هاي اطلاعات دموگرافيكي، خودمراقبتي، سلامت بيمار و ارتباط بين پزشك و بيمار مي باشد. از جداول فراواني، آزمون هاي كاي اسكوئر، تي مستقل و ANOVA جهت بررسي رابطه بين مشخصات دموگرافيك و خودمراقبتي استفاده شد. رگرسيون خطي چندگانه نيز براي پيش گويي عوامل موثر بر خودمراقبتي مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: ارتباط پزشك و بيمار با سن، وجود عارضه ديابت و وجود علائم افسردگي ارتباط معني دار داشت. ارتباط بين پزشك و بيمار پس از طول مدت ابتلا به ديابت قوي ترين عامل پيش گويي كننده در رفتار خودمراقبتي بود. نتيجه گيري: ارتباط پزشك و بيمار توانست رفتارهاي خودمراقبتي را در بيماران ديابت نوع 2 پيشگويي نمايد. عاملي كه در ارتباط پزشك و بيمار تاثيرگذار بوده عدم دسترسي بيماران به پزشك متخصص مي باشد. لذا پيشنهاد مي شود مطالعه مشابه اي در مناطق شهري انجام و ارتباط پزشك و بيمار و تاثير آن بر رفتارهاي خودمراقبتي مورد بررسي قرار گيرد.