اثر بخشي شناخت درماني گروهي بركيفيت زندگي و شادكامي مادران كودكان مبتلا به اختلال اوتيسم

چكيده مقدمه: بررسي ها نشان مي دهند كه والدين كودكان با اختلالهاي گسترده اوتيسم بيش از والدين كودكان بااختلالهاي روان شناختي ديگر، در معرض فشارهاي رواني ناشي از داشتن كودك ناتوان قرار دارند.تمامي مسائل و مشكلات اين كودكان مي تواند كيفيت زندگي و شادكامي خانواده هاي اين كودكان را به خطر اندازد. لذا پژوهش حاضر با هدف اثربخشي روش شناخت درماني گروهي بر كيفيت زندگي و شادكامي مادران كودكان مبتلا به اوتيسم در شهر شيراز صورت گرفت. روش بررسي: پژوهش حاضر ازنوع شبه آزمايشي به صورت پيش آزمونپس آزمون همراه با گروه كنترل مي باشد. بدين منظور ابتدا بر روي جامعه (130 نفري والدين اوتيسم در شهر شيراز)پرسشنامه هاي Happiness و quality of life اجرا و پس از بررسي نتايج به صورت تصادفي تعداد 30 نفر از مادراني كه نمره كمتري درپرسشنامه ها كسب كرده بودند انتخاب و در دو گروه آزمايش(15 نفر) و گواه(15 نفر) قرار گرفتند.روش شناخت درماني گروهي بر روي گروه آزمايش به مدت 2/5 ماه طي 12 جلسه 1/5 ساعته اجرا گرديد و طي همين مدت بر روي گروه گواه روش خاصي اجرا نشد، سپس پس آزمون اجرا گرديد، آزمون پيگيري بعد از دو ماه اجرا گرديد. داده ها از طريق آمار توصيفي(درصد، فراواني، ميانگين، انحراف معيار)و استنباطي (آزمون تي و كواريانس) مورد بررسي و تعبير و تفسير قرارگرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه شناخت درماني گروهي در گروه آزمايش به طور معناداري باعث افزايش كيفيت زندگي و ابعادآن و ميزان شادكامي مادران شده است (P 0/001) همچنين شناخت درماني گروهي در مرحله پيگيري تاثير معناداري بر كيفيت زندگي و شادكامي داشته است (P 0/001) نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان دادكه مداخله موجب بهبود كيفيت زندگي و ابعاد آن در والدين كودكان مبتلا به اختلال اوتيسم مي گردد كه در نتيجه آن ميزان شادكامي والدين افزايش يافته است.