اثربخشي روان‌درمانگري اسلامي مبتني بر كيفيت‌زندگي بر افسردگي و كيفيت‌زندگي دانشجويان (دختر و پسر) افسرده دانشگاه پيام نور استان چهارمحال و بختياري

چكيده مقدمه: يكي از اولويت هاي نظام سلامت توجه به بهداشت روان است. از طرفي در ساليان اخير، پرداختن به مذهب و معنويت به عنوان يكي از مؤلفه هاي اساسي رويكردهاي درماني و آموزشي، مورد تأكيد قرار گرفته است. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي روان درمانگري مبتني بر كيفيت زندگي با جهت گيري اسلامي، بر افسردگي و كيفيت زندگي دانشجويان دانشگاه پيام نور استان چهارمحال و بختياري انجام شده است. روش بررسي: پژوهش حاضر، در قالب يك طرح نيمه آزمايشي انجام شده است. براي اين كار، پس از انجام مصاحبه تشخيصي 40 نفر از دانشجويان افسرده مراجعه كننده به هسته هاي مشاوره دانشگاه در سال تحصيلي 93-94 انتخاب و بعد از اخذ رضايت آنان جهت شركت در پژوهش، به روش جايگزيني تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. جهت سنجش متغيرها، از پرسشنامه هاي افسردگي بك و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني استفاده شد. هر دو گروه در پيش آزمون شركت نمودند و سپس گروه آزمايش در 10 جلسه و هر جلسه به طور متوسط 90 دقيقه به صورت گروهي، مداخله درماني را دريافت نمودند. براي تحليل يافته ها از روش تحليل كواريانس و نرم افزار SPSS18 استفاده شده است. يافته ها: نتايج نشان داد روان درمانگري اسلامي مبتني بر كيفيت زندگي كاهش معنادار افسردگي (f=96/3,p 0/001, η2 =0/73) و افزايش كيفيت زندگي (f =35/77,p 0/001, η2 =0/52) را در گروه آزمايش به همراه داشته است. نتيجه گيري: پرداختن به بعد مذهب به عنوان يكي از مهمترين مؤلفه هاي تشكيل دهنده فرهنگ، و افزودن اين بعد به مداخلات روانشناختي، با نگاهي كل گرايانه و يكپارچه نسبت به انسان مي تواند به اثربخشي مداخلات كمك كند.