تأثير دو نوع متفاوت تيپ بر نيروي برشي قدامي زانو حين پرش- فرود تك‌پا در واليباليست‌هاي مرد نخبه با پيچ‌خوردگي مزمن خارجي مچ پا

زمينه و هدف: امروزه تيپ هاي متفاوتي جهت پيش گيري و درمان پيچ خوردگي مچ پا استفاده مي شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير دو نوع تيپ (ورزشي و كنزيو) بر حداكثر نيروي برشي قدامي زانو طي فرود پس از پرش در واليباليست هايي با بي ثباتي مزمن مچ پا بود. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي، دوازده واليباليست نخبه مرد با بي ثباتي مزمن مچ پا، با ميانگين سني3.10 ±22.04 سال، جرم 4.56 ±79.74 كيلوگرم و قد 5.85±188.75سانتي متر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمودني ها آزمون پرش فرود طي شرايط با پاي برهنه، با تيپ ورزشي و تيپ كنزيو به عمل آمد. از دستگاه صفحه نيروسنج جهت ثبت نيروهاي عكس العمل زمين استفاده شد. مؤلفه خلفي نيروي عكس العمل در صفحه ساجيتال به عنوان نيروي برشي قدامي زانو در نظر گرفته شده و به وزن بدن هنجار گرديد. براي تحليل داده ها از آزمون آناليز واريانس با داده هاي تكراري در نرم افزار SPSS، نسخه20 در سطح معنا داري 95% استفاده شد. يافته ها: بين سه شرايط تيپ ورزشي، تيپ كنزيو و پاي برهنه در حداكثر نيروي برشي قدامي زانو حين فرود پس از پرش تفاوت معنا داري وجود نداشت (0.05 P براي تمامي شرايط). نتيجه گيري: استفاده از دو نوع تيپ مورد بررسي نمي تواند منجر به كاهش خطر بروز آسيب به ليگامان صليبي قدامي زانو در حركت فرود تك پايي شود. بنابراين نمي توان دو نوع تيپ مذكور را عاملي ايمن و پيشگيرانه در آسيب ACL حين فرود دانست.