بررسي مشخصات فردي ، علايم باليني شايع و سابقه رژيم غذايي مصرفي در مبتلايان به ديابت نوع يك و ديابت نوع دو دراسلامشهر تهران

زمينه و هدف: ديابت از شايع ترين اختلالات متابوليك در ايران مي باشد. هدف اين پژوهش، بررسي مشخصات فردي، علائم باليني و سابقه رژيم غذايي در مبتلايان به ديابت نوع يك يا دو در اسلامشهر تهران بوده است. روش كار: اين مطالعه گذشته نگر مقطعي، به بررسي مبتلايان به ديابت نوع يك يا دو در اسلامشهر كه طي سال هاي 1388 تا 1390 به مراكز درماني مراجعه كرده و تشكيل پرونده داده بودند، پرداخت. پرسشنامه فردي، پرسشنامه تكرر غذايي و مصاحبه جهت جمع آوري داده ها مورد استفاده قرار گرفت. در بررسي آماري، آزمون هاي مربع كاي و تي تست و آناليز واريانس استفاده شدند. يافته ها: فراواني ديابت نوع دو بيشتر از نوع يك بوده (p 0.01)، فراواني مبتلايان مؤنث بيشتر از مبتلايان مذكر بود (p 0.01). سابقه خانوادگي ابتلا به ديابت به ترتيب در 64% و 82% از مبتلايان به ديابت نوع 1 و 2 وجود داشت. سابقه تنش هاي رواني به ترتيب در 48.7% و 42.9% از مبتلايان به ديابت نوع 1 و 2 و سابقه رخداد آزاردهنده به ترتيب در 27.5% و 27.1% از مبتلايان به ديابت نوع 1 و 2، گزارش گرديد. ميانگين مصرف روزانه غلات در مبتلايان به ديابت نوع 1 و 2 نسبت به حداقل ميزان نياز روزانه، كمتر بود (p 0.01). نتيجه گيري: بروز ديابت در زنان شايع تر از مردان و بروز ديابت نوع دو شايع تر از نوع يك بوده و زمينه هاي ژنتيكي، تاريخچه خانوادگي، نوع رژيم غذايي و سابقه تنش هاي رواني از مهم ترين عوامل مرتبط با بروز ديابت بوده اند.