بررسي رابطه رضايت از زندگي و سلامت اجتماعي زنان شهر يزد

مقدمه: ضرورت توجه به سلامت اجتماعي زنان يك امر بديهي و آشكار بوده و به همان ميزان كه س?متخانواده، جامعه و محيط زيست ضروري است، تامين سلامت اجتماعي زنان نيز امري اجتناب ناپذير است. از سوي ديگر رضايت از زندگي بر عواملي كه پيش بيني كننده سلامتي هستند تاثير گذار بوده و در مقابل ارتباط بين نارضايتي و ساير ريسك فاكتورهاي سلامتي مورد تاييد قرار گرفته است. بر اين اساس پژوهش حاضر مي كوشد تا وضعيت سلامت اجتماعي زنان شهر يزد و رابطه آن را با رضايت از زندگي مورد بررسي قرار دهد. روش بررسي: تحقيق حاضر يك مطالعه مقطعي به شيوه پيمايشي است. جامعه آماري تحقيق شامل كليه زنان 60-18 ساله شهر يزد در سال 1393 است. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 288 نفر تعيين شد و با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي متناسب (PPS) انجام گرفت. داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد سلامت اجتماعي كييز (1998) و رضايت از زندگي داينر و همكاران (1985) جمع آوري شدند. يافته ها: ميزان سلامت اجتماعي و رضايت از زندگي پاسخگويان در سطح متوسط بود. ضريب همبستگي پيرسون بين ميزان رضايت از زندگي و ابعاد سلامت اجتماعي نيز عبارت است از: انسجام اجتماعي (r=0.215)، مشاركت اجتماعي (r=0.176)، پذيرشاجتماعي (r=0.311)، شكوفايي اجتماعي (r=0.175) و همبستگي اجتماعي (r=0.213) كه به لحاظ آماري معنادار هستند. علاوه بر اين نتايج مدل سازي معادلات ساختاري نيز نشان داد كه رابطه معناداري بين رضايت از زندگي و سلامت اجتماعي زنان وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد كه بين ميزان رضايت از زندگي و سلامت اجتماعي رابطه معني دار و مستقيمي وجود دارد و با افزايش رضايت از زندگي، سلامت اجتماعي نيز افزايش پيدا مي كند.