بررسي برخي از ويژگي‌هاي راه رفتن بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي هنگام استفاده از كفش با زيره غلتكي

زمينه و هدف: بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي الگوي راه رفتن متفاوتي از افراد سالم دارند كه با توجه به مشكلات تعادلي آن ها، هرگونه تغيير در اين الگوي راه رفتن جبراني مي تواند آن ها را در خطر زمين خوردن بيشتري قرار دهد. ازآنجا كه رايج ترين مداخله ارتوزي در كفش بيماران ديابتي استفاده از زيره غلتكي به منظور كاهش زخم هاي فشاري كف پا در محل پنجه است، در مطالعه حاضر تأثير زيره غلتكي بر تعدادي از شاخص هاي راه رفتن اين بيماران مورد بررسي قرار گرفت. روش كار: اين مطالعه بر روي هفده بيمار مبتلا به نوروپاتي ديابتي صورت گرفت. به منظور ارزيابي و مقايسه شاخص هاي راه رفتن از جمله طول قدم، عرض قدم و سرعت هنگام پوشيدن كفش با و بدون زيره غلتكي، آزمون Walk Across با استفاده از دستگاه نوروكام انجام شد. جهت تحليل داده ها از نرم افزار SPSS18 بهره گرفته شد. آزمون هاي آماري مورد استفاده در اين مطالعه شامل آزمون كولموگروف اسميرنوف جهت بررسي تبعيت توزيع داده ها از توزيع نرمال و تي زوجي جهت مقايسه ميانگين داده ها بين دو شرايط مطالعه بودند. يافته ها: ميانگين داده ها با و بدون استفاده از كفش با زيره غلتكي به ترتيب براي هر سه شاخص طول قدم (11.37 ±59.09، 13.03 ±57.66)، عرض قدم (5.08 ±17.21، 4.24 ±16.53) و سرعت راه رفتن (17.16 ±81.92، 20.02 ±84.48) يكسان بود (0.05 lt;p). نتيجه گيري: كفش با زيره غلتكي منجر به تغيير شاخص هاي راه رفتن مورد بررسي در مطالعه حاضر در بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي نشد. ازآنجا كه كفش با زيره غلتكي تأثيري بر الگوي راه رفتن جبراني اين بيماران كه در جهت كاهش فشارهاي كف پايي و نيز افزايش تعادل ايجاد مي شود ندارد، لذا تجويز زيره غلتكي به منظور كاهش فشار كف پا در بيماران ديابتي نوروپاتيك مي تواند با اطمينان بيشتري صورت گيرد.