بررسي اثربخشي آموزش خوددلگرم‌سازي شوانكر بر ميزان تاب‌آوري و خوش‌بيني مادران داراي كودكان معلول ‌ذهني

مقدمه: يك كودك كم توان ذهني، به عنوان يك فشار خردكننده روي والدين مي باشد. در نتيجه آموزش مادران اين كودكان از اهميت بسزايي برخوردار است. يكي از فعاليت هاي مفيد در اين زمينه آموزش خوددلگرم سازي مي باشد. بدين منظور مطالعه حاضر با هدف بررسي اثربخشي خوددلگرم سازي بر ميزان تاب آوري و خوش بيني مادران داراي كودك كم توان ذهني انجام گرفت. روش بررسي: به شيوه نيمه آزمايشي پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل اجرا گرديد. گروه نمونه شامل 24 نفر از مادران داراي كودك كم توان ذهني يزد در سال 94-1393بودند، كه به صورت داوطلبانه (غيرتصادفي) انتخاب گرديدند و در نهايت به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (در هر گروه 12نفر) جايگزين شدند. ميزان تاب آوري و خوش بيني شركت كنندگان در اين پژوهش به ترتيب توسط پرسشنامه تاب آوري كانر ديويدسون (CDRISC) و جهت گيري زندگي(LOT) در پيش آزمون و پس آزمون سنجيده شد و گروه آزمايش در 10 جلسه 1:30 ساعته آموزش خوددلگرم سازي طي 10 هفته متمادي در روزهاي يكشنبه در آموزشگاه تلاش يزد شركت نمودند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كوورايانس چند متغيري (MANCOVA)، تحليل كوورايانس يك متغيري (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه22 استفاده شد. يافته ها: تحليل كوواريانس بر روي داده ها نشان داد كه جلسات آموزشي تاثير معني داري بر تاب آوري و خوش بيني گروه آزمايش داشته است(0.05 P). نتيجه گيري: آموزش خوددلگرم سازي مي تواند به احتمال زياد افزايش تاب آوري و خوش بيني را در پي داشته باشد.