آزمون الگوي جامع مديريت درد مزمن در سالمندان

زمينه و هدف: با توجه به اهميت استفاده از الگويي كاربردي به منظور مديريت مؤثر درد مزمن در سالمندان، اين پژوهش با هدف آزمون بخشي از الگوي جامع مديريت درد مزمن در سالمندان، انجام گرديد. مواد و روش ها: اين پژوهش يك مطالعه همبستگي از نوع آزمودن مدل است، كه در آن 205 سالمند مبتلا به درد مزمن به شيوه نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي، انتخاب شدند. سازه هاي آسيب پذيري، زندگي با درد و دردمندي به ترتيب با پرسشنامه هاي بررسي آسيب پذيري ناشي از درد مزمن، زندگي با درد مزمن و مك گيل ارزيابي شدند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش مدل سازي معادلات ساختاري و تحليل مسير، و به كمك نرم افزارPLS Smart (نسخه 2) انجام شد. يافته ها: بين سازه دردمندي با سازه آسيب پذيري ارتباط معني دار مثبت (P 0.01, r=0/39)، بين دردمندي با زندگي با درد رابطه معني دار منفي (P 0.01, B=-0/26) وجود داشت. و بين آسيب پذيري با زندگي با درد نيز، رابطه معني دار منفي حاصل شد (P 0.01, B=-0/18) . نتيجه گيري: به منظور كاربرد الگوي جامع مديريت درد مزمن در سالمندان، ابتدا بايد نحوه زندگي سالمند با درد، مورد توجه قرار گيرد، سپس، عوامل ايجاد كننده و الگوي درد در قالب مفهوم دردمندي بررسي شود. در ادامه سازه آسيب پذيري كه به عنوان مانعي براي مديريت درد است را شناسايي و كنترل كرد تا درد مزمن به شيوه مؤثري مديريت گردد.