تحليل ابعاد تاريخي مضمون عشق در اشعار احمد شاملو

مضمون عشق و شعر همواره با يكديگر مرتبط بوده‌اند، شاعراني كه عشق را درون مايۀ آثار خود ساخته‌اند، حضور فراگيرتري از آدمي را دريافته‌اند و رابطه پيوسته‌تري با انسان در شعرشان ديده مي‌شود. در ادبيات پارسي از همان آغاز بهترين شعرها با مضمون عشق سروده شده است اما در گذر دوره‌هاي ادبي مفهوم آن تنوع‌هايي يافته است مانند عشق به طبيعت، عشق زميني و عشق عرفاني كه در ادبيات گذشته رواج داشته است تا اينكه در ادبيات معاصر عشق با مفهوم اجتماعي مي‌آميزد. همراه با اين نگرش، نگاه‌هاي تازه‌اي به مضمون عشق آغاز مي‌شود مانند عشق به وطن يا عشق به آزادي و انسانيت كه از دورۀ مشروطه به بعد در اشعار شاعران معاصر بسيار ديده مي‌شود. احمد شاملو، شاعر برجستة معاصر از شاعراني است كه در اشعار خود توجه خاصي به مضمون عشق دارد. به گونه‌اي كه مي‌توان گفت مضمون عشق با جوهر شعري او در آميخته است. در اشعار او چند نوع مضمون عشق: عشق ساده و رمانتيك‌وار، عشق به آزادي و انسانيت، عشق متعالي به معشوق زميني، ديده مي‌شود كه در هر دورۀ زندگي‌اش با توجه به تحولات زندگي و اجتماع به يكي از آنها گرائيده است. مقالۀ حاضر با خوانش و تحليل اشعار او تلاش نموده سير تاريخي مضمون عشق را در اشعار او بهتر بشناساند و نگاه شاعرانه و انديشۀ اجتماعي شاملو را در مورد مضمون عشق با بيان اتفاقات اجتماعي زندگي او مورد واكاوي قرار دهد.