بررسي عوامل مؤثر بر شدت فرسودگي شغلي بهورزان در استان‌هاي شمال شرق ايران

زمينه و هدف: فرسودگي شغلي اصطلاحي است براي توصيف تغييرات منفي در نگرش، خلق و رفتار افرادي كه در مواجهه با فشارهاي مرتبط با كار قرار مي گيرند. مطالعه حاضر با هدف سنجش شدت فرسودگي شغلي بهورزان و تعيين برخي از عوامل مرتبط با آن در استان هاي شمال شرق ايران انجام شد. روش كار: در اين مطالعه مقطعي تعداد 548 نفر از بهورزان شاغل در دانشگاه هاي علوم پزشكي شاهرود، سبزوار، نيشابور، بجنورد و سمنان به روش تصادفي ساده انتخاب و پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلاچ به صورت خودايفا را تكميل نمودند. داده ها با استفاده از رگرسيون لجستيك رتبه اي و آزمون كاي دو تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: اكثر بهورزان تحت مطالعه (71%) زن و متأهل (90%) بودند. 14.6% بهورزان از درآمد و 7.4% از امكانات ضروري خود رضايت كامل داشتند. علي رغم رضايت نسبي از درآمد و امكانات ضروري بيش از 75% بهورزان به شغل خود علاقه شديد داشتند. ميانگين امتياز شدت خستگي عاطفي در افراد موردمطالعه 15.60±16.9، شدت عدم موفقيت فردي 13.54 ±35.5، شدت مسخ شخصيت 5.07 ±4.8 و ميانگين امتياز شدت تعارض 4.66 ±6.1، شدت فرسودگي شغلي 25.14 ±63.1 بود. بين شدت فرسودگي شغلي با رضايت از درآمد، امكانات ضروري، علاقه به شغل، جنس و محل سكونت رابطه معناداري مشاهده گرديد. نتيجه گيري: گرچه شدت فرسودگي شديد در بهورزان پايين است ولي شدت فرسودگي در حيطه عدم موفقيت فردي و خستگي عاطفي در بهورزان باسابقه كار بالاي 10 سال بالاست. فراهم نمودن امكان انتقال بهورزان باسابقه به خانه هاي بهداشت نزديك به مركز شهرستان و امكان ادامه تحصيل و ارتقاي علمي و شغلي آنان مي تواند به بهبود وضعيت كمك شاياني نمايد.