اثرات تجويز نخاعي هموگلوبين بر رفتارهاي دردي و التهاب در موش صحرايي

زمينه و هدف: هموگلوبين پروتئيني است كه در گلبول هاي قرمز خون وجود دارد و نقش آن حمل و نقل گازهاي اكسيژن و دي اكسيدكربن در خون مي باشد. اين پروتئين داراي گروه هم كه يك گروه پروستتيك است مي باشد. مولكول هموگلوبين به عنوان يك القاء كننده قوي آنزيم هم اكسيژناز است. همچنين مولكول هاي آزاد كننده مونوكسيدكربن (CORMs) داراي اثرات ضد دردي بر درد نوروپاتيك هستند، بنابراين تحقيق حاضر بر اين فرضيه استوار بوده است كه تجويز نخاعي هموگلوبين مي تواند با افزايش توليد CO موجب تخفيف درد حرارتي و شيميايي و التهاب شود. روش كار: در اين مطالعه تجربي - آزمايشگاهي، موش هاي صحرايي نر نژاد ويستار (200-250 گرم) به سه گروه دريافت كننده طي تجويز نخاعي سالين، تجويز حاد هموگلوبين و تجويز مزمن هموگلوبين طي 5 روز متوالي (mg/ml 1) تقسيم بندي شدند. درد حرارتي توسط آزمون Tail flick قبل و 5 دقيقه بعد از تجويز نخاعي مورد سنجش قرار گرفت و پاسخ به درد شيميايي با تزريق كف پايي فرمالين طي يك ساعت ثبت گرديد. حجم پا قبل از تجويز ها و يكساعت پس از تزريق كف پايي فرمالين به روش پلتيسومتري براي سنجش ميزان ادم التهابي اندازه گيري شد. يافته ها: نتايج بدست آمده از اين تحقيق نشان داد كه تجويز نخاعي حاد و مزمن هموگلوبين موجب كاهش معني دار درد شيميايي (0.01 p) و التهاب (0.001 p) ناشي از تزريق كف پايي فرمالين گرديد. از طرفي اگرچه تجويز حاد هموگلوبين بر آستانه درد حرارتي اثري نداشت اما تجويز مزمن هموگلوبين منجر به افزايش معني دار آستانه درد حرارتي شد (0.01 p). نتيجه گيري: هموگلوبين احتمالاً از طريق افزايش سطح مونو اكسيدكربن در بافت نخاعي، ميزان درد شيميايي و التهاب را كاهش مي دهد، از طرفي بيشتر بودن اين اثر در گروه مزمن نسبت به گروه حاد احتمالاً به علت اثر هموگلوبين در سطح ژني و بر روي بيان ژن هم اكسيژناز مي باشد.