اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر درمان پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي و الگوهاي ارتباطي بيماران مبتلا به سرطان پستان و همسران آنها

مقدمه: چالش هاي ناشي از بيماري سرطان پستان، مي تواند روابط صميمانه زوجين را هدف قرار داده و ضرورت مداخلات روانشناختي را در طول دوره بيماري و بعد از اتمام درمان نيز در اولويت قرار دهد. اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي برنامه آموزش مبتني بر درمان تعهد و پذيرش بر كيفيت زندگي و الگوهاي ارتباطي زنان مبتلا به سرطان پستان و همسران آنها انجام شد. روش بررسي: مطالعه از نوع كارآزمايي باليني كنترل شدهي تصادفي با طرح پيش آزمون پس آزمون و با گروه كنترل بود. افراد حايز شرايط، به شكل تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. هر گروه شامل 10 نفر (5 زوج) بودند. هر دو گروه، پرسشنامه هاي كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان پستان و كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني و نيز پرسشنامه جدايي فاصله گاتمن را تكميل كردند. سپس، گروه آزمايش در جلسات آموزشي درمان تعهد و پذيرش به مدت 8 جلسه دو ساعته شركت كردند. پس از اتمام دوره آموزش و سه ماه بعد از آن از هر دو گروه، آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي تي مستقل و كوواريانس مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد ميانگين نمرات الگوي ارتباطي (4.50 ± 10.40) و كيفيت زندگي (11.17 ± 54.46) در گروه آزمايش پس از مداخله، نسبت به ميانگين الگوي ارتباطي (3.40 ± 15.30) و كيفيت زندگي (11.34 ± 45.34) در گروه كنترل، تفاوت معناداري داشت (0.001 p). نتيجه گيري: براساس يافته هاي به دست آمده از پژوهش حاضر، آموزش درمان تعهد و پذيرش مي تواند باعث بهبود كيفيت زندگي و الگوهاي ارتباطي بيماران مبتلا به سرطان و همسران آنها شود و در كاهش تنش ها و چالش هاي ارتباطي زوجين موثر باشد. درمان پذيرش و تعهد، الگوهاي ارتباطي، سرطان پستان، كيفيت زندگي، آموزش گروهي