شناسايي عوامل خطر زمان تا ترخيص‌هاي مكرر بيماران دچاراختلال دوقطبي با استفاده از مدل درستنمايي تاوانيده داراي شكنندگي مشترك گاما در مقايسه با مدل بدون شكنندگي

زمينه و هدف: شناسايي عوامل خطر براي بيماري با عودهاي مكرر داراي اهميت است. اولين عود بيماري نمي تواند سابقه بيماري را به طور كامل منعكس كند و برخي ازاطلاعات با ارزش ازدست مي رود. اين مطالعه با هدف تحليل زمان تا ترخيص هاي مكرر بيماران دچار اختلال دوقطبي و شناسايي عوامل خطرآن انجام شد. روش كار: در مطالعه اي طولي از اطلاعات 226 بيمار مبتلا به اختلال دوقطبي بستري در مركز آموزشي _درماني روانپزشكي رازي تهران كه به طورتصادفي انتخاب گرديدند استفاده شد . هم بستگي بين زمان تا ترخيص ها، با واريانس متغيري تصادفي سنجيده شد. مدل هاي: نيمه پارامتري بدون شكنندگي، نيمه پارامتري با شكنندگي مشترك گاما و پارامتري وايبل با شكنندگي مشترك گاما برطول زمان تا ترخيص هاي مكرربيماران وداده ها برازش و با استفاده از نرم افزار R3.1.1تحليل شد. يافته ها: ازمجموع 226 بيمار، 65.3 درصد مرد و بقيه زن بودند. ميانگين سن آغازاختلال دوقطبي درزنان8 ± 25ودرمردان9 ±27سال بود. 43.3درصد بيماران اقدام به خودكشي كرده بودند.65.0 درصد سابقه ي بستري قبلي و58.4 درصد بيماران سابقه ي بيماري را در خانواده ي خود گزارش كرده اند. درمدل نيمه پارامتري بدون شكنندگي متغيرهاي سن آغازبيماري(0.009 =p) ،سابقه ي بستري قبلي(0.05 =p) ، ثبات تشخيص(0.001 p)، برمخاطره زمان تاترخيص هاي مكرر بيماران تاثير گذار هستند. همچنين همبستگي بين زمان تاترخيص هاي مكرر در مدل نيمه پارامتري باشكنندگي گاما (0.148 ، 0.0001=p) و در مدل پا رامتري وايبل با شكنندگي گاما (0.064 ، 0.0001=p) معني دار گزارش شدند. نتيجه گيري: با توجه به مشاهده و وجود هم بستگي بين زمان تاترخيص هاي مكرر، اقدامات پيگيرانه و شناسايي راه هايي به منظور كاهش احتمال بازگشت اختلال دوقطبي به خصوص براي بيماراني كه عود را در سنين پايين تري تجربه مي كنند، بيماران باسابقه ي بستري قبلي وبيماراني كه درتشخيص آنها ثبات وجودندارد،حائز اهميت است.