تأثير تمرين هوازي بر ميزان بيان mir126 عضله قلبي در رت‌هاي ديابتي و سالم

زمينه و هدف: تمرين هوازي بهعنوان جزء سودمند برنامه تمريني ميتواند به منظور بهبود استقامت قلبي عروقي و ظرفيت عملكردي در افراد به كار برده شود. به نظر ميرسد تمرينات هوازي ميتوانند از طريق افزايش آنژيوژنز، بيماران ديابتي را تحت تأثير قرار دهند؛ بنابراين هدف از مطالعه حاضر تعيين تاثير تمرين هوازي بر ميزان بيان mir126 بافت قلبي در موش هاي صحرايي ديابتي بود. روش كار: 40 رأس رت به دو دسته ديابتي و سالم تقسيم شدند. هر دسته به دو گروه تمرين هوازي به مدت 8 هفته و بدون تمرين تقسيم شدند. در انتهاي تمرين 35 رت در آناليز داده ها مورد استفاده قرار گرفتند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمريني عضله قلبي آن ها تحت شرايط استريل جدا گرديد. ميزان بيان mir126 به وسيله روش RealTime PCR اندازه گيري شد. تجزيه تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك سويه و آزمون تعقيبي توكي انجام شد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه ديابت موجب كاهش معني دار ميزان بيان mir126 و تمرين هوازي به مدت 8 هفته موجب افزايش معني دار ميزان بيان mir126 مي شود. نتيجه گيري: به نظر ميرسد تمرين هوازي ميتواند از طريق فعال سازي مسير آنژيوژنيكي بافت قلب از اثرات مخرب بيماري ديابت جلوگيري كند . لذا فرايندهاي تنظيمي به وسيله mir126 كه به وسيله تمرين هوازي تحت تاثير قرار ميگيرند، ميتواند استراتژي بسيار باارزشي در توسعه روشهاي درماني جديد در بيماري ديابت باشد.