اثر حمل كوله‌پشتي با بارهاي مختلف بر فعاليت الكترومايوگرافي منتخبي از عضلات اندام تحتاني حين راه رفتن در دانش آموزان مقطع ابتدايي شهرستان همدان

زمينه و هدف: هدف تحقيق، ارزيابي اثر حمل كوله پشتي با اوزان مختلف بر تغييرات الكترومايوگرافي عضلات اندام تحتاني حين راه رفتن در دانش آموزان پسر مقطع ابتدايي بود. روش كار: 15 دانش آموز پسر مقطع ابتدايي 9 تا 11 سال به صورت در دسترس انتخاب شدند. آزمودني ها به مدت 20 دقيقه با سرعت 1/1 با حمل كوله هايي معادل صفر، 10، 15 و 20 درصد وزن بدن بر روي تردميل راه رفتند. در حين راه رفتن بر روي تردميل ، فعاليت عضلات راست راني، پهن خارجي، پهن داخلي، دوسرراني، دوقلوي داخلي و درشت نئي قدامي به مدت 10 ثانيه هر پنج دقيقه يكبار و در مجموع 4 بار ثبت شد. داده ها با ANOVA با اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل شد (0.05 p). يافته ها: نتايج آزمون هاي حمل بار نشان داد فعاليت عضلات راست راني، پهن داخلي، پهن خارجي، دوسر راني و دوقلوي داخلي به موازات افزايش وزن كوله پشتي به طور معني داري افزايش پيدا كرد، اما تغييري در فعاليت عضله درشت نئي قدامي مشاهده نشد. همچنين ميانه فركانس عضلات راست راني، پهن خارجي، دوسرراني و دوقلوي داخلي به موازات افزايش وزن كوله به طور معني دار كاهش پيدا كرد كه نشان مي هد عضلات فوق الذكر به موازات افزايش وزن كوله پشتي دچار خستگي عضلاني شده اند ، اما تغييري در ميانه فركانس عضلات پهن داخلي و درشت نئي قدامي مشاهده نشد كه نشان مي دهد به موازات افزايش وزن كوله پشتي در اين دو عضله خستگي عضلاني صورت نگرفته است است. نتيجه گيري: با توجه به نتايج مي توان گرفت كه تلاش عضلاني بيشتر با اضافه شدن بار كوله، منجر به افزايش فعاليت عضلاني و در نتيجه خستگي عضلات اندام تحتاني و درنهايت موجب افزايش ريسك آسيب هنگام حمل بار مي شود.