تاثير آموزش مهارت هاي زندگي بر ميزان رضايت زناشويي متقاضيان طلاق در مركز تحكيم بنيان خانواده شهر يزد

مقدمه: يكي از آسيب هاي روابط زناشويي كاهش ميزان رضايتمندي زناشويي است كه مي تواند بنياد زندگي مشترك را در خطر قرار دهد.اين پژوهش با هدف تاثير آموزش بر ميزان رضايت زناشويي افراد متقاضي طلاق مراجعه كننده به مركز تحكيم خانواده شهر يزد انجام شد. روش بررسي: مطالعه حاضر مداخله اي از نوع پيش ازمون و پس ازمون بود. نمونه هاي به صورت در دسترس و با جايگزين تصادفي به تعداد 76 نفر از بين مراجعان به مركز تحكيم خانواده انتخاب شدند. شركت كنندگان كه روال معمول آموزش مركز را طي دو جلسه 3 ساعته شامل مباحث مختلف آموزش مهارت هاي زندگي بود، در مركز گذراندند و پرسشنامه رضايت زناشويي را قبل و بعد از دوره اموزشي تكميل نمودند. در اين پژوهش از پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ و سوالات مربوط به ويژگي هاي دموگرافيك استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار16SPSS وآزمون هاي كاي آسكوار و ويل كاكسون تجزيه وتحليل گرديد. يافته ها: ميانگين سني زوجين 6.39 ± 29.69 بود و ميانگين نمره رضايت زناشويي قبل از آموزش در بين شركت كنندگان 26.12 ± 1.25و بعد از آموزش 26.55 ± 1.25 اعلام شد كه تفاوت معنادار آماري را نشان نداد. بين ميانگين نمره ميزان رضايت زناشويي قبل و بعد از دريافت آموزش بر حسب متغيرهاي دموگرافيك مثل سطح تحصيل ، ميزان درآمد ، محل سكونت ، سن وجنس نيز تفاوت معناداري مشاهده نشد ولي تغييراتي درنمرات قبل و بعد آموزش وجود داشت. نتيجه گيري: بنظر مي رسد شرايط خاص مراجعاني كه براي طلاق اقدام نموده اند به گونه اي است كه تاثير آموزش مهارت هاي زندگي نتوانسته تغيير معناداري را قبل و بعد از دريافت آموزش بر سطح رضايت مندي زناشويي ايجاد نمايد. لازم است با بررسي هاي بيشتر دلايل كم بودن تاثير اين مداخله مشخص گردد كه آيا آموزش بر رضايت زناشويي تاثير ندارد يا بايد برنامه هايي براي افزايش كارايي اين دوره ها طراحي گردد.