بكارگيري مدل مخاطرات متناسب كاكس در شناسايي عوامل موثر بر بقاي بيماران مبتلا به متاستاز مغزي

مقدمه : هدف از اين مطالعه شناسايي عوامل خطر در بيماران مبتلا به متاستاز مغزي و تعيين عوامل پيش آگهي موثر بر بقاي بيماران با استفاده از مدل مخاطرات متناسب كاكس مي باشد. روش بررسي : اين مطالعه توصيفي تحليلي گذشته نگر بر روي 197 بيمار مبتلابه متاستاز مغزي مراجعه كننده به مركز پرتو درماني شهيد رمضان زاده يزد انجام شد. عوامل خطر در اين بيماران با استفاده از مدل كاكس مورد تجزيه قرار گرفت. زمان هاي بقاء با استفاده از روش كاپلان ماير برآورد شد و تفاوت معني دار بين توزيع هاي بقاء در زير گروه هاي مختلف يك متغير، توسط آزمون لگ رنگ مقايسه شدند. آناليز داده ها توسط نرم افزارهاي R و SPSS انجام گرفت. يافته ها : برآورد كاپلان - ماير بقاي كلي بيماران در 12 ماه 27 % و در 24 ماه 12 % بود. با استفاده از آزمون لگ رنك معلوم شد كه تفاوت ها بين بقاء بيماران در زير گروه هاي متغير سن هنگام تشخيص، بيماري خارج مغزي ( تومور اوليه ) ، نوع درمان، پاسخ به راديوتراپي و راديوتراپي مجدد معني دار بودند (05/0 p). تجزيه و تحليل با مدل كاكس نشان داد كه تنها متغيرهاي بيماري خارج مغزي و پاسخ به راديوتراپي با بقاء بيماران مبتلا به متاستاز مغزي در ارتباط هستند. نتيجه گيري : با توجه به نتايج اين بررسي، كنترل تومور اوليه و درمان مناسب به وسيله راديوتراپي جهت افزايش طول عمر بيماران موثر به نظر مي رسد. همچنين استفاده از مدل كاكس به دليل تفسير راحت تر و محدود نبودن استفاده از انواع متغيرهاي كمكي در مطالعات پزشكي مناسب است.