نوستالژي در شعر بهار

نوستالژي، يادآوري خاطرات شيرين روزهايي است كه رفته اند و ديگر برنمي گردند. نوستالژي يا غم غربت، احساس دلتنگي و حسرت نسبت به گذشته دلپذير و همراه با حالت حسرت و دلتنگي است. مي توان گفت اين رفتار ناخودآگاه به منزله يك احساس عمومي در همه افراد وجود دارد. همواره انسان در تلاش است تا براي رهايي از وضع نامطلوب كنوني خود، جايگزيني پيدا كند او مطلوبش را گاه با پناه بردن به گذشته و گاه با روياي آينده جستجو مي كند موقعيت و شرايط زندگي، انديشه و عاطفۀ قوي منجر به برانگيخته شدن حس نوستالژيكي قوي در بهار شده است. اين پژوهش با بهره گيري از روش تحليلي توصيفي به بررسي عوامل ايجاد غم غربت و حسرت به گذشته، در شعر بهار مي پردازد. از آنجا كه بهار شاعر مردمي و وطن پرستي است ، بيشتر نوستالژي هاي او را وطن ، سياست ، آزاديخواهي ، زندان و تبعيد در بر مي گيرد.حسرت نابودي ارزش هاي اخلاقي وحسرت گذشته درخشان ايران نيز ازمصاديق برجسته نوستالژي شعر بهار است.