بررسي ارتباط بين وضعيت سر جلوآمده با ميزان اختلال ثبات وضعيتي ايستا و پويا در دندانپزشكان

زمينه و هدف: اختلالات اسكلتي عضلاني در ناحيه گردن وشانه ها از شايعترين مشكلات گزارش شده در مشاغل نشسته مانند دندانپزشكي مي باشد. اين اختلالات علاوه بر ايجاد درد مي توانند منجر به ايجاد اختلال در مكانيسم هاي كنترل وضعيتي شوند. هدف اين مطالعه بررسي ارتباط بين ميزان اختلال ثبات وضعيتي با وضعيت سر جلو آمده در بين دندانپزشكان بوده است. روش كار: در اين مطالعه توصيفي-تحليلي70نفراز دندانپزشكان شاغل در دو مركز دندانپزشكي شهر تهران بررسي شدند. مشخصات فردي و شغلي با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته جمع آوري شد. با استفاده از تست كلينيكي ارزيابي وضعيت سرجلوآمده، موقعيت سر افراد ارزيابي شد. از آزمون تعادلي رومبرگ و سه وضعيت تغيير يافته آن براي ارزيابي ثبات ايستا و از آزمون تعادلي گام درجا براي ارزيابي ثبات پويا استفاده شد. از آزمون ضريب همبستگي پيرسون براي بررسي ارتباط بين متغيرها و از آزمون تي مستقل براي بررسي ميزان تفاوت متغيرهاي ثباتي بين گروه مبتلا و سالم استفاده شد. يافته ها: بر اساس نتايج 57.1%از دندانپزشكان شركت كننده در اين مطالعه دچار وضعيت سر جلو آمده بودند. بر اساس نتايج بدست آمده از آزمون تي مستقل اختلاف ميانگين زمان نگهداري آزمون هاي تعادلي ايستا و درجه انحراف از مقدار طبيعي آزمون تعادلي پويا بين دو گروه مبتلا به وضعيت سر جلو آمده و گروه سالم معني دار بود(0.05 p). نتيجه گيري: تفاوت مشاهده شده بين نتايج آزمونهاي تعادلي دو گروه مبتلا و سالم، تاييد كننده اين فرضيه است كه وضعيت سرجلوآمده تاثير منفي بر مكانيسم حفظ ثبات وضعيتي افراد مبتلا دارد.