بررسي ارتباط بين ارضاء نيازهاي رواني بنيادين با فرسودگي شغلي در بين اعضا هيئت علمي علوم پايه و باليني دانشگاه علوم پزشكي ايران

مقدمه: ﺳﻨﺪرم ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﺷﻐﻠﯽ شامل خستگي عاطفي، ﻣﺴﺦ ﺷﺨﺼﯿﺖ، و ﮐﺎﻫﺶ اﺣﺴﺎس ﮐﻔﺎيﺖ شخصي است. نشان داده شده كه 40 درصد از افراد جوامع صنعتي به اين سندرم مبتلا هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط بين ارضاء نيازهاي رواني بنيادين با فرسودگي شغلي در بين اعضاء هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران است. روش كار: پژوهش حاضر كاربردي و با روش پيمايشي اجرا شده است. جامعه پژوهش كليه اعضاء هيات علمي علوم پايه و باليني دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال 1393 (449=n) هستند در اين پژوهش 100نفر به صورت طبقه اي و داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه فرسودگي شغلي ماسلاچ و جكسون و ارضاء نيازهاي رواني بنيادين دسي و رايان بود، كه روايي و پايايي آن ها در پژوهش هاي گذشته مناسب ارزيابي شده بود. يافته ها: يافته ها نشان داد ارضاي نيازهاي رواني بنيادين با خستگي هيجاني (378/0=r، 01/0 gt;p) و با مسخ شخصيت (359/0=r، 01/0 gt;p) ارتباط منفي معنادار، با كفايت شخصي (586/0=r، 01/0 gt;p) ارتباط مثبت معنادار دارد. بنابراين با افزايش ارضاي نيازهاي رواني بنيادين، خستگي هيجاني و مسخ شخصيت كاهش يافته و كفايت شخصي افزايش مي يابد. فرسودگي شغلي پاسخگويان بر حسب تحصيلات، گروه (باليني و علوم پايه)، نوع استخدام (رسمي ndash; پيماني)، مدت كار (تمام وقت، نيمه وقت) و رتبه ي استاد و تاهل تفاوت معنادار نداشت، اما اين تفاوت بر حسب جنس معنادار بود(049/0=p). نتيجه گيري: اين پژوهش نشان داد كه ارضاء نيازهاي رواني بنيادين اعضاي هيئت علمي تاثير مهمي در كاهش ميزان فرسودگس شغلي كلي آنها دارد. بعلاوه، مشخص شد كه با افزايش خودمختاري، خستگي هيجاني و مسخ شخصيت كاهش يافته،وكفايت شخصي افزايش مي يابد ولي با افزايش شايستگي ، كفايت شخصي و فرسودگي شغلي افزايش مي يابد.