ميزان توافق راديوگرافي بتنهايي و راديوگرافي به همراه سي تي اسكن در تعيين روش درماني شكستگي هاي لگن

زمينه و هدف: امروزه سي تي اسكن يكي از مداليته هاي روتين براي تشخيص شكستگيهاي لگن گرديده است اما سوالي كه تاكنون پاسخي براي آن داده نشده اين است كه آيا سي تي اسكن ميتواند روش درماني اين شكستگي ها را تغيير دهد؟ روش كار: ابتدا راديوگرافي هاي 100 بيمار دچار شكستگي لگن توسط يك متخصص ارتوپدي بررسي گرديد و نوع شكستگي بر اساس طبقه بندي يانگ و برگس مشخص و پلان درماني (جراحي يا غيرجراحي) براي بيمار تعيين شد. سه ماه بعد همان راديوگرافي ها به همراه سي تي اسكن به همان پزشك داده شدند و مجدداً نوع و درمان شكستگي مشخص گرديد. نتايج با استفاده از نرم افزار SPSS 22 تحت ارزيابي آماري قرار گرفتند. يافته ها: شايعترين آسيب در راديوگرافي و سي تي اسكن شكستگي راموس هاي پوبيس بود. نادرترين آسيب با راديوگرافي شكستگي ايليوم و با سي تي اسكن دياستاز سمفيز پوبيس بود. سي تي اسكن در تشخيص شكستگي هاي ساكروم و كرسنتت ايليوم از راديوگرافي دقيق تر ميباشد (0.000=p) ولي در طبقه بندي نوع شكستگي اختلاف آماري مشاهده نشد. درمان با راديوگرافي در 63 مورد غيرجراحي و در 37 مورد جراحي پيشنهاد شد كه با اضافه شدن سي تي اسكن 69 مورد غيرجراحي و 31 مورد جراحي تعيين گرديد كه اختلاف آن معنيدار نبود. نتيجه گيري: هرچند سي تي اسكن در تشخيص خطوط شكستگي دقت بالاتري ارائه ميدهد اما روش درماني بيمار را تغيير نمي دهد.