خشونت خانگي و وضعيت رواني وجسمي زنان

زمينه و هدف: خشونت خانگي، علت اكثر آسيب هاي عمدي در زنان ميانسال است. هدف اين مطالعه، شناسايي ارتباط بين سلامت جسمي و رواني در زنان و تجربه خشونت توسط آنان مي باشد. روش كار: مطالعه از نوع توصيفي - مقطعي با نمونه گيري به صورت در دسترس بوده و در ميان 501 زن متأهل كه به درمانگاه و خانههاي تحت پوشش مركز صفادشت مراجعه ميكردند انجام شده است. اطلاعات در طول شش ماه توسط پرسشنامه كيفيت زندگي 36 سؤالي (SF36)، پرسشنامه 12 سؤالي سلامت عمومي (GHQ-12) براي بررسي سلامت روان و چك ليستي براي وجود خشونت خانگي جمع آوري شد. سپس داده ها با استفاده از شاخص هاي مركزي و پراكندگي، جداول و نمودارها، آزمون هاي كاي دو و تي توصيف و تحليل شد. يافته ها: ميانگين سني زنان مورد بررسي 0.45±32.8 سال بود. شيوع خشونت خانگي نوع فيزيكي 58.5% و روحي رواني 83% به دست آمد. در زنان مورد مطالعه، ميانگين نمره سلامت روان 2.3±18.9 بدست امد. ميانگين نمره كيفيت زندگي اين زنان در همه ابعاد موردبررسي حداقل 1.7±54.4% و حداكثر 1.23±69.3% بود. در بين زناني كه مورد خشونت واقع شده بودند 9.5% سابقه بيماري جسمي و 8.7% سابقه بيماري روحي رواني داشتند. اين نسبتها در گروه زنان بدون خشونت خانگي به ترتيب يك و 3 درصد گزارش شد و از نظر آماري معنيدار بدست آمد. كيفيت زندگي زنان بدون سابقه خشونت در همه ابعاد، بالاتر از زنان باسابقه خشونت بود. نتيجه گيري: بين سابقه بيماري رواني و جسمي و كيفيت زندگي زنان با سابقه خشونت خانگي ارتباط ديده شد. زناني كه سابقه خشونت خانگي داشتند، از سلامت جسمي و رواني كمتر و كيفيت زندگي پايينتري نسبت به زنان بدون سابقه خشونت خانگي برخوردار بودند.