برآورد توابع اشتغال به تفكيك بخش‌هاي اقتصادي ايران و پيش‌بيني اشتغال در برنامه ششم توسعه

اين پژوهش به تحليل عوامل مؤثر بر اشتغال در ايران به تفكيك نُه بخش در دوره 1390-1353 پرداخته است. بر اساس نتايج به دست آمده از برآورد الگوهاي پوياي توابع اشتغال به روش ARDL، در تمام بخش هاي اقتصادي، توليد اثر مثبت و سرمايه سرانه به عنوان شاخصي از هزينه نسبي استفاده از نيروي كار اثر منفي بر اشتغال داشته است. در ضمن، بهره وري كل عوامل توليد به عنوان شاخصي از فناوري، فقط در بخش هاي كشاورزي، صنعت، آب، برق و گاز، ارتباطات و ساير خدمات بر تقاضاي نيروي كار اثر منفي و معنادار داشته است. بدين ترتيب، افزايش رشد توليد نقش مهمي در افزايش اشتغال دارد؛ ولي از اثرات منفي افزايش سرمايه سرانه و پيشرفت فناوري بر اشتغال نبايد غافل شد. پيش بيني انجام شده بر اساس توابع اشتغال بخشي، نشان مي دهد كه در صورت تحقق متوسط رشد اقتصادي 8 درصد در سال، طي برنامه ششم توسعه، متوسط سالانه خالص ايجاد اشتغال حدود 949 هزار نفر خواهد بود و نرخ بيكاري به 9 درصد تنزل خواهد يافت.