مقايسه ميزان توانايي حل مساله- مساله اجتماعي و ميزان خطر پذيري در بيماران مبتلا به ايدز و افراد سالم

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه توانايي حل مساله اجتماعي و ميزان خطرپذيري در بيماران مبتلا به ايدز وافراد عادي انجام شده است. روش كار: در اين پژوهش تحقيقاتي، 50 بيمار مبتلا به ايدز در محدوده سني 20 تا 45 سال مراجعه كننده به مركز بهداشت والفجر در تهران در سال 1392 و همچنين، 50 نفر از افراد سالم به عنوان شاهد وارد مطالعه شدند. با هدف ارزيابي توانايي حل مساله اجتماعي، پرسش نامه تعيين توانايي حل مساله اجتماعي و براي ارزيابي قدرت خطر پذيري نيز از پرسش نامه قدرت ريسك استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها در بخش توصيفي از ميانگين و انحراف معيار و در بخش استنباطي از آزمون هاي تحليل واريانس يك طرفه و تي مقايسه ميانگين هاي دو گروه مستقل و كاي دو استفاده شده است. سطح معني داري آزمون هاي به كارگرفته شده كمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها از نرم افزار SPSS ويرايش 13 و SAS ويرايش 9.1 استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معني داري بين دو گروه افراد مبتلا به ايدز و افراد سالم از لحاظ متغيرهاي وابسته تركيب شده (توانايي حل مساله اجتماعي، ميزان خطر پذيري) وجود داشت. تفاوت معني داري در تمامي خرده مقياس هاي توانايي حل مساله اجتماعي (سبك جهت گيري مثبت مساله (P 0.001 و 4.84=t)، جهت گيري منفي مساله (P 0.001 و 6.16=t)، حل منطقي مساله (P 0.001 و 6.20=t)، سبك اجتنابي (P 0.001 و 10.7=t)، بك تكانشي و بي دقتي (P 0.001 و 8=t)، وجود داشت. تفاوت معني داري در ميزان خطرپذيري اين دو گروه وجود داشت. نتيجه گيري: بيماران مبتلا به ايدز در حل مسائل اجتماعي در مقايسه با افراد عادي بيشتر از سبك جهت گيري منفي، سبك تكانشي و بي دقتي و همچنين سبك اجتنابي بهره مي برند. همچنين، ميزان خطر پذيري در اين بيماران به مراتب بيشتر از افراد عادي است. از سوي ديگر، ميزان خطر پذيري در سبكهاي گوناگون حل مسائل اجتماعي نيز در اين بيماران متفاوت از افراد عادي جامعه است.