تأثير شش ماه تمرين هوازي بر سطوح استراحتي HS-CRP ، مقاومت به انسولين و نيمرخ ليپيدهاي سرمي زنان ميانسال غيرفعال

زمينه و هدف: بيماري هاي قلبي عروقي در حال تبديل شدن به اصلي ترين عامل مرگ ومير و ناتواني بشر در اغلب كشورهاي جهان هستند. اين بيماري ها در حال حاضر جزو سه علت اول مرگ ومير و ناتواني انسان در سراسر دنيا مي باشند. هدف از پژوهش حاضر، تأثير شش ماه تمرين هوازي سطوح استراحتي پروتئين واكنشگر سي، مقاومت به انسولين و نيمرخ ليپيدهاي سرمي زنان ميان سال غيرفعال بود. روش كار: اين مطالعه به روش نيمه تجربي برروي 19 نفر زن ميان سال غيرفعال به صورت نمونه گيري در دسترس و هدف دار انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه تجربي (11 نفر) و كنترل (8 نفر) قرار گرفتند. آزمودني ها به مدت شش ماه (سه جلسه 60 دقيقه درهفته در تمرينات هوازي با شدت 55 تا 65 درصد ضربان قلب ذخيره) حضور يافتند. پيش و پس از پايان دورۀ شش ماه تمرين هوازي، نمونه خوني جمع آوري و پروتئين واكنشگر سي، مقاومت به انسولين و نيمرخ ليپيدهاي سرمي اندازه گيري شد. براي مقايسه ميانگين هاي درون و بين گروهي به ترتيب ازتي استيودنت همبسته و مستقل در سطح معني داري 0.05 gt;p مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: سطح TG، HDLC، گلوكز و انسولين سرمي در گروه تجربي تغيير معني داري نيافت. ميانگين سطوح پروتئين واكنشگر سي و مقاومت به انسولين زنان ميان سال طي شش ماه تمرينات هوازي كاهش داشت، اما اين كاهش معني دار نبود (0.05 p). همچنين، سطح كلسترول، LDL-C و TC/HDL-C سرمي در طي اين دوره افزايش معني دار يافت. نتيجه گيري: كاهش ريسك فاكتورهاي قلبي عروقي دركنترل و پيشگيري از بيماري هاي قلبي داراي اهميت زيادي مي باشد، لذا هرگونه ورزش هوازي مستمر كه باعث كاهش اين ريسك فاكتورها شود مي تواند مفيد واقع گردد.