مروري بر كنترل اتوفاژي به وسيله ROS (گونه هاي فعال اكسيژن )

ROS (گونه هاي فعال اكسيژن) مولكول هاي كوچك، ناپايدار و بسيار واكنش پذيري هستند كه مي توانند پروتئين ها، ليپيدها و DNA را اكسيد كنند. ROS به وسيله احياء ناقص يك الكترون اكسيژن تشكيل مي شوند. ROS شامل آنيون هاي اكسيژن، راديكال هاي آزاد از جمله سوپر اكسيد و راديكال هاي هيدروكسيل و پر اكسيد ها مانند پراكسيد هيدروژن (H2O2) مي شوند. اتوفاژي يك مسير كاتابوليكي براي تجزيه اندامك ها و پروتئين هاي داخل سلولي از طريق ليزوزوم است. اتوفاژي تحت شرايط استرس مانند گرسنگي، ايسكمي/خون رساني مجدد (Ischemia/reperfusion) و عفونت پاتوژن فعال مي شود و در شرايط پاتولوژيكي مختلف شامل سرطان و بيماري هاي دژنراسيون مغزي ايجاد مي شود. معمولا پذيرفته مي شود كه ROS، اتوفاژي را القاء مي كنند و اتوفاژي براي كاهش آسيب اكسيداتيو عمل مي كند. سلول ها عوامل آنتي اكسيداني آنزيمي و غير آنزيمي مختلفي براي سم زدايي ROS و جلوگيري از استرس اكسيداتيو دارند كه شامل گلوتاتيون، تيوردوكسين، سوپراكسيد ديس موتاز (SOD)، كاتالاز و پراكسيداز مي باشد. ROS توليد شده به وسيله ميتوكندري هاي آسيب ديده ممكن است ميتوفاژي را القاء كنند كه باعث حذف ارگانل هاي آسيب ديده مي شود. دو پاتولوژي وابسته به تجمع ROS، سرطان و ايسكمي / خون رساني مجدد مي باشند. نقش ميتوكندري بعنوان توليدكننده ROS، براي فعال سازي اتوفاژي ضروري است. اتوفاژي يك مكانيسم بقاء سلولي در پاسخ به ROS است. حذف ميتوكندري هاي آسيب ديده و پروتئين هاي اكسيدشده در بيشتر موارد بقاء سلول را حمايت مي كند.