پيش‌بيني رفتار پرخطر در افراد مبتلا به HIV براساس عملكرد خانوادگي: با درنظرگرفتن متغيرهاي ميانجي سبك زندگي و تصميم‌گيري پرخطر

سابقه و هدف: شيوع رفتارهاي پرخطر در جمعيت مبتلا به HIV بيشتر از جمعيت عمومي است كه اين امر ناشي از عواملي چون عوامل زيستي، خانوادگي و اجتماعي، تأثير گروه هم سالان و رسانه و داشتن سبك زندگي مي باشد. يكي از پيش بين هاي مهم رفتارهاي پرخطر در ميان اين جمعيت، عملكرد خانوادگي ضعيف افراد مبتلا است. در اين راستا هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش كاركرد خانوادگي در پيش بيني تصميم گيري پرخطر در افراد مبتلا به HIV بود كه با درنظرگرفتن نقش ميانجي متغيرهاي سبك زندگي و تصميم گيري پرخطر انجام پذيرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصيفي همبستگي مي باشد كه روي 147 فرد مبتلا به HIV صورت گرفته و در آن از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شده است. آزمودني ها در اين پژوهش به پرسشنامه سبك زندگي ارتقا دهنده سلامت ـ 2 (Health Promoting Lifestyle Profile2: HPLP2)، مقياس انسجام و انعطاف پذيري خانواده (Family Adaptability and Cohesion Scale IV :FACESIV)، ابزار سنجش رفتار پرخطر در موقعيت هاي اجتماعي و آزمون خطرپذيري بادكنكي (Balloon Analogue Risk Task :BART) پاسخ دادند. لازم به ذكر است كه تحليل داده ها با استفاده از روش مدل يابي معادلات ساختاري و نرم افزار LISREL 8.8 صورت گرفت. يافته ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه همبستگي منفي و معناداري بين كاركرد خانوادگي و رفتارهاي پرخطر وجود دارد كه در اين ميان، كاركرد خانوادگي به طور مستقيم و غيرمستقيم توسط دو متغير ميانجي سبك زندگي و تصميم گيري پرخطر بر رفتارهاي پرخطر تأثير مي گذارد. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه عملكرد خانوادگي به صورت مستقيم و غيرمستقيم از طريق نقش ميانجي تصميم گيري پرخطر و سبك زندگي با رفتار پرخطر رابطه دارد. در اين زمينه، پژوهش هاي آينده مي بايست نقش عوامل خانوادگي را در رفتار پرخطر افراد مبتلا به HIV بيش تر مدنظر قرار دهند.