اثرات 12 هفته تمرينات هوازي با شدت متوسط و 5 ماه بي‌تمريني بر بيوماركرهاي قلبي عروقي در زنان يائسه غيرفعال

زمينه و هدف: اخيراً موضوع سازگاري هاي ناشي از فعاليت ورزشي بر شاخص هاي قلبي و عروقي و همچنين مدت زمان ماندگاري سازگاري هاي مثبت ناشي از آن در دوره بي تمريني براي فيزيولوژيست هاي ورزشي جالب توجه است. هدف از پژوهش حاضر اثرات 12 هفته تمرينات هوازي با شدت متوسط و 5 ماه دوره بي تمريني بر بيوماركرهاي قلبي عروقي كلسيم، فسفر، هورمون پاراتيروئيد و ويتامين D در زنان يائسه غيرفعال بود. روش كار: در اين مطالعه نيمه تجربي، 24زن يائسه كم تحرك داوطلب و واجد شرايط با ميانگين سني 53 سال و شاخص توده بدن 29 كيلوگرم برمترمربع شركت كرده و سپس به صورت تصادفي در دو گروه تمرين(12زن) و كنترل(12زن) قرار گرفتند. گروه تمرين (12/هفته، 3جلسه/هفته، 60-50دقيقه/جلسه، 70-65% حداكثر ضربان قلب تمرين) را اجرا كردند و سپس به مدت 5 ماه ديگر نيز بي تمرين ماندند. گروه كنترل نيز سطح فعاليت جسماني روزانه خود را به مدت 8 ماه حفظ كردند. از گروه تمرين و كنترل در حالت پايه، بعد از 12 هفته مداخله تمريني و 5 ماه پس از دوره بي تمريني نمونه خون براي ارزيابي سطوح سرمي گرفته شد. داده ها با آمار توصيفي و استنباطي(آزمون مانوا) در سطح معناداري (0.05 p) بوسيله نرم افزار اس پي اس اس نسخه 23 تجزيه و تحليل شد. يافته ها: نتايج بين گروهي نشان داد كه هورمون پاراتيروئيد تنها پس از 12 هفته مداخله تمريني افزايش معناداري يافت (0.05 p)، اما بين كلسيم، فسفر و ويتامين D گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل پس از 12 هفته مداخله تمريني و همچنين پس از 5 ماه بي تمريني تفاوت معناداري وجود نداشت (0.05 p). نتيجه گيري: نتايج بيانگر آن است كه 12 هفته تمرينات هوازي با شدت متوسط 65 الي 70 درصد حداكثر ضربان قلب تمرين سطوح سرمي هورمون پاراتيروييد (احتمالا با اثرات مستقيم آن بر دستگاه قلبي عروقي) را افزايش داد، بطوريكه برخي از سازگاري هاي مثبت ناشي از فعاليت ورزشي از جمله افزايش سطوح سرمي ويتامين D در زنان يائسه غيرفعال حتي پس از 5 ماه دوره بي تمريني نيز حفظ شده بود.