ارزيابي اثر بخشي مدل مراقبت مشاركتي بر كيفيت زندگي و شاخص هاي متابوليكي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

سابقه و هدف: آموزش به بيمار مبتلا به ديابت نقش مهمي در بهبود كيفيت زندگي آنان دارد. مدل مراقبت مشاركتي از روش هاي نوين آموزش مراقبت از خود است، كه در تحقيق حاضر تأثير بكارگيري آن بر كيفيت زندگي و شاخص هاي متابوليكي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه تجربي از نوع پيش آزمونپس آزمون است. 60 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به درمانگاه ديابت بيمارستان شهر جيرفت در سال 1394-95 با نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي اجراي مدل مشاركتي كه شامل چهار مرحله انگيزش، آماده سازي، درگيرسازي (اجرا) و ارزشيابي بود، بيماران به 4 گروه تقسيم و طي مدت 3 ماه براي هر گروه مدل مشاركتي اجرا شد. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون هاي آماري ويلكاكسون، مك نمار و tزوجي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: ميانگين كلي كيفيت زندگي بعد از اجراي مدل مراقبت مشاركتي از 5.7±50.7 به 5.2±68.3 افزايش معني داري نشان داد. نتايج آزمون ويلكاكسون تفاوت معني داري را در شاخص هاي متابوليكي و مراقبتي نشان مي دهد (0.001 P). همچنين ابعاد مختلف كيفيت زندگي افزايش معني داري نسبت به قبل از اجراي مدل مراقبت مشاركتي نشان داد (0.001 P). نتيجه گيري: اجراي مدل مشاركتي باعث بهبود شاخص هاي متابوليكي و مراقبتي تاثيرگذار بر كيفيت زندگي مي شود. لذا بكارگيري مدل مراقبت مشاركتي به عنوان يك مدل كارآمد و موثر در آموزش بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 براي بهبود كيفيت زندگي توصيه مي گردد.