موانع كاربرد درمان‌هاي مكمّل در عملكرد پرستاري: آناليز محتواي كيفي

مقدمه: در راستاي پاسخ به نيازهاي مراقبتي جامعه، لازم است كاركنان پرستاري در عملكرد حرفه اي خود از درمان هاي مكمّل استفاده كنند و جهت ارائه ي راهبردهاي مناسب در اين زمينه، شناسايي موانع موجود در عرصه هاي باليني الزامي است. اين مطالعه با هدف بررسي ادراك پرستاران باليني در رابطه با موانع كاربرد درمان هاي مكمّل در عملكرد پرستاري باليني طراحي و اجرا شد. مواد و روش ها: اين مطالعه ، پژوهشي كيفي از نوع تحليل محتواي قراردادي بود و در فاصله ي تيرماه 1393 تا تيرماه 1394 در ايران اجرا شد. نمونه گيري به روش مبتني بر هدف انجام شد و تا رسيدن به اشباع داده ها ادامه يافت. با 15 پرستار داراي تجربه ي غني و 2 پزشك، به صورت نيمه ساختاريافته ي عميق، مصاحبه شد. داده ها، هم زمان با جمع آوري، به روش تحليل محتواي قراردادي آناليز شدند. جهت سازمان دهي و كمك به تحليل داده ها از نرم افزار MAX QDA استفاده شد. يافته ها: در رابطه با هدف پژوهش، 5 طبقه ي اصلي »دانش ناكافي پرستار «، »موانع مربوط به شرايط رواني فرهنگي حاكم بر پرستار «، »شرايط و امكانات نامناسب «، »موانع پرسنلي غير پرستاري « و »حمايت ناكافي مديران غير پرستار « استخراج شد كه از آن ها دو مضمون اصلي »آمادگي ناكافي پرستار « و »محدودكننده هاي سازماني « انتزاع گرديد. نتيجه گيري: آمادگي ناكافي پرستار و محدودكننده هاي سازماني، پرستاران را در به كارگيري درمان هاي مكمّل با مشكل مواجه ساخته و به عنوان بازدارنده عمل مي كنند. آگاهي دست اندركاران از ويژگي هاي اين دو مضمون، براي ارائه ي دستورالعمل هاي مناسب به منظور عملياتي كردن برنامه هاي تلفيق درمان هاي مكمّل با عملكرد پرستاري، مفيد است.