بررسي ميزان تاثير و پايايي اثر آموزش بر عوامل خطر ارگونوميك و شكايتهاي اسكلتي عضلاني در بيماربران شاغل در بيمارستان شهيد باهنر كرمان

مقدمه عدم آگاهي از اصول و قواعد ارگونومي، پوسچرهاي نامناسب، حمل و جابجايي مكرر بار و بيمار و ...مي تواند باعث اختلالات اسكلتي عضلاني در پرسنل درماني شود.هدف از اين مطالعه بررسي ميزان تاثير و پايايي اثر آموزش بر عوامل خطر ارگونوميك و شكايت هاي اسكلتي عضلاني در بيماربران شاغل در بيمارستان شهيد باهنر كرمان مي باشد. روش بررسي اين مطالعه كه از نوع پژوهشهاي كاربردي مي باشد كه بر روي 60نفر از بيماربران بيمارستان شهيد باهنركرمان انجام شد.افراد به طور تصادفي به دو گروه 30 نفره تقسيم شدند. كه در گروه اول آموزش حضوري همراه با كار عملي و پرسش و پاسخ بود.و در گروه دوم آموزش از طريق شبكه هاي اجتماعي انجام شد.و داده ها از طريق پرسشنامه دموگرافيك، پرسشنامه خود ساخته سنجش ميزان آگاهي، پرسشنامه نورديك همراه با مقياس نرخ گذاري عددي و چك ليست PTAI قبل از آموزش، يك هفته، يك ماه و شش ماه بعد از آموزش جمع آوري گرديد و سپس در نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل صورت گرفت. يافته ها مشخص گرديد درد كمر در بين بيماربران داراي شيوع بيشتري است. در سطح معني داري 0.05 در آزمون ويلكاكسون مقدار PValue پايان دوره شش ماه در ميزان آگاهي و نمره PTAI در هر دو روش آموزش داراي ارتباط معني داري بوده است . و مقدار PValue در تحليل شكايت هاي اسكلتي عضلاني در روش آموزش حضوري در دوره شش ماهه در شكايت هاي گردن، شانه، كمر، زانو و پا، كمتر از 0.05 و داراي ارتباط معني داري بوده است و در آموزش از طريق شبكه هاي اجتماعي رابطه معني داري در پايان شش ماه مشاهده نشد. نتيجه گيري با توجه به نتايج حاصل از آزمونها به نظر مي رسد آموزش حضوري و غيرحضوري هر دو بر كاهش عوامل خطر ارگونوميك و شكايتهاي اسكلتي و عضلاني تاثير داشتند. اثر آموزش حضوري به طور معناداري بيشتر از آموزش غيرحضوري بود. در ضمن پايايي اثر آموزش فقط در آموزش حضوري معنادار بود.