تأثير تمرين ريتميك ايروبيك بر اضطراب، مهارت حركتي و پيشرفت تحصيلي پسران سنين ابتدايي شهر تبريز با اختلال هماهنگي رشدي

زمينه و هدف: اختلال هماهنگي رشدي يك ناتواني درازمدت بوده و مشكلات حركتي، عاطفي و تحصيلي مرتبط با آن ممكن است تا دوران بزرگ سالي ادامه پيدا كنند. به همين دليل نياز به مداخله هاي اوليه در مورد اين كودكان ضروري به نظر مي رسد؛ بنابراين هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين ريتميك ايروبيك بر مهارت حركتي، اضطراب و پيشرفت تحصيلي پسران با اختلال هماهنگي رشدي بود. روش كار: در يك پژوهش نيمه تجربي 30 كودك پسر داراي اختلال بر اساس پرسشنامه تشخيص اختلال هماهنگي رشدي والدين با ميانگين سني 9.27 از بين مدارس ابتدايي شهر تبريز به صورت خوشه اي هدفمند انتخاب شدند. پيش آزمون با استفاده از آزمون برونينكس اوزرتسكي -دو، مقياس مارچ و نمرات درس رياضي به عمل آمد. سپس آزمودني ها به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره كنترل و آزمايش قرار گرفتند. گروه آزمايش تمرين ايروبيك را به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسۀ يك ساعته انجام دادند. گروه كنترل در اين مدت فعاليت هاي معمول خود را انجام دادند. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. پس از اطمينان از توزيع طبيعي داده ها با استفاده از آزمون كولموگروفاسميرنوف، از تحليل كوواريانس براي بررسي اثر تمرين در سطح معناداري (0.05 p) استفاده شد. يافته ها: نتايج آزمون آماري حاكي از تأثير معنادار تمرين ايروبيك بر مهارت حركتي، اضطراب و پيشرفت تحصيلي در گروه آزمايش بود. نتيجه گيري: بنابراين با توجه به نتايج به دست آمده به مربيان ورزشي، درمانگران ورزشي اختلالات حركتي و توان بخش ها توصيه مي شود كه از تمرين ايروبيك براي كاهش مشكلات حركتي، رواني و تحصيلي كودكان با اختلال هماهنگي رشدي استفاده كنند.