مدل نوين در برساخت اجتماعي گفتمان سلامت معنوي

اهداف: بيماري هاي مزمن و صعب العلاج با دايرنمودن امر ميان هستي و نيستي و به چالش كشيدن امنيت هستي شناختي بيماران، باعث برانگيختگي اضطراب وجودي و معنوي در آنها مي شوند؛ به علاوه، در مدرنيته متأخر، فراواني بيماري هاي مزمن تا حدود زيادي ناظر به سبك زندگي مدرن، با لحاظ لوازم ذهني و رفتاري آن، نظير محوريت جامعه پذيري اين جهاني، نگاه تقابل فكنانه ميان مرگ و زندگي و فقدان فلسفه سلامت است. هدف مقاله حاضر، ارزيابي انتقادي مطالعات و رويه هاي عملي انجام شده ناظر به ملاحظه ابعاد معنوي بيماران در مراكز درماني و نيز ارايه مدلي به منظور منتفي ساختن تجربيات ابرازي بيماران در شرايط مواجهه شان با بيماري هاي مزمن بود. اطلاعات و روش ها: در اين مطالعه، 40 پژوهش ايراني (17 پژوهش در بازه زماني 1392-1387) و غيرايراني (23 پژوهش در بازه زماني 2013-2002) با رعايت تقدم و تاخر زماني نگارش، با رويكرد كيفي ارزيابي شدند. يافته ها: در مطالعات داخلي، گويه ها ذيل 5 محور مفهوم شناسي معنويت، يادگيري و آموزش معنويت، كاركردها و پيامدهاي معنويت، نگرش هاي معطوف به معنويت و تجربه معنوي و معنويت سازماني و در مطالعات خارجي ذيل 6 محور تفاسير و ويژگي هاي معنوي و مذهبي و دلالت هاي آن در عملكردهاي باليني، تاثير معنويت و مذهب بر سلامتي، يادگيري و آموزش معنويت و مراقبت هاي معنوي، تجربه معنوي، سنجش معنويت و نيازهاي معنوي بيماران و معنويت سازماني تجميع شدند. نتيجه گيري: مدل برساخت اجتماعي گفتمان سلامت معنوي با واقع شدن در فراسوي دوگانه عامليت-ساختار ، به طور همزمان تاثير و تاثر متقابل متغيرهاي سطح خرد و كلان را دربرمي گيرد.