اثر بخشي معني‌درماني توام با تلاوت قرآن و ‌دعا بر كيفيت زندگي زنان مبتلا به اختلال ‌افسردگي اساسي

اهداف: افسردگي اساسي يكي از شايع ترين اختلالات در ايران است. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي معني درماني توام با تلاوت قرآن و دعا بر كيفيت زندگي زنان مبتلا به اختلال افسردگي اساسي بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نظر هدف، يك تحقيق كاربردي است و از لحاظ روش، نيمه تجربي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان مبتلا به اختلال افسردگي اساسي بود كه در سال ۱۳۹۶ به مراكز روان شناختي استان قم مراجعه كرده بودند. با توجه به روش پژوهش، ۳۰ نفر از زنان مبتلا به اختلال افسردگي اساسي با بهره گيري از روش نمونه گيري داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه ۱۵نفري (۱۵ نفر به عنوان گروه آزمايش و ۱۵ نفر به عنوان گروه كنترل) تقسيم شدند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسش نامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بود. براي تجزيه و تحليل داده هاي حاصل از گردآوري اطلاعات، از نرم افزار SPSS ۲۱ و از شاخص هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي استفاده شد. به منظور بررسي فرضيه ها از آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شد. يافته ها: با كنترل اثر پيش آزمون، در مرحله پس آزمون، ميانگين نمره كيفيت زندگي بين دو گروه آزمايش و كنترل تفاوت معني داري داشت (۲۶/۰۱=F؛ ۰/۰۱=p) و در گروه آزمايش بالاتر از گروه كنترل بود. نتيجه گيري: معني درماني توام با تلاوت قرآن و دعا در كيفيت زندگي زنان مبتلا به افسردگي اساسي موثر است.