نقش مهارت روابط بين‌فردي در زندگي اجتماعي انسان با تكيه بر سيره معصومين

مقدمه: يكي از نشانه هاي سلامت روح و روان، وجود روابط سالم بين فردي است. با توجه به رشد و توسعه زندگي آدمي و پيچيدگي هاي ارتباطي فرد با دنياي درون و بيرون، كسب مهارت روابط بين فردي ضرورتي انكارناپذير است. مساله مهارت روابط بين فردي، همواره مورد بحث بوده، اما نقش آن در زندگي اجتماعي براساس سيره معصومين بررسي نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسي نقش مهارت روابط بين فردي در زندگي اجتماعي انسان با تكيه بر سيره معصومين بود. روش اين مطالعه تحليلي و توصيفي است. نتيجه گيري: از عوامل اجتماعي مهم و تاثيرگذار در بهبود روابط بين فردي، ابراز عواطف مثبت است. در آموزه هاي اسلامي اين عواطف شامل نشاط روحي، گشاده رويي و لبخندزدن، اعلام دوستي و محبت و هديه دادن هستند. مشابهت در افكار، باورها و نگرش ها به منظور برانگيختن عواطف مثبت يا احساس تاييد و بالارفتن عزت نفس، موجب بهبود روابط بين فردي مي شود. تمايل افراد به ادامه رابطه با افراد شايسته تر، بيشتر است. از جمله شايستگي هاي مثبت مورد توجه در سيره معصومين(ع)، ايمان و عمل شايسته، خوش خويي، فروتني و تواضع است. بسياري از ناسازگاري ها به دليل عدم به كارگيري مهارت روابط بين فردي است كه افراد و جامعه را به سوي دشمني، كينه ها و نابهنجاري ها مي برد. اثرگذاري بر مخاطب و نفوذ در نگرش هاي او در وضعيت هاي ارتباطي گوناگون معمولاً مساله مورد نظر هر فردي است، براي رسيدن به اين هدف بايد مهارت روابط بين فردي را شناخت. مهارت روابط بين فردي يكي از عوامل گسترش بهداشت رواني است كه ظرفيت و كنش هوش را ارتقا مي دهد، از رفتارهاي خشونت آميز و مخرب فرد جلوگيري مي كند و زمينه ساز ابراز وجود و كسب خودشناسي است.