فعاليت هاي فوق برنامه دانشجويان و گرايش به تفكر انتقادي و مهارت هاي حل مسئله در آن ها

پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير فعاليت هاي فوق برنامه برگرايش به تفكر انتقادي و مهارت هاي حل مسئله دانشجويان با روش توصيفي (علي-مقايسه اي) انجام گرفت. جامعه آماري اين مطالعه، شامل تمامي دانشجويان دانشگاه اراك در دانشكده هاي علوم انساني، فني مهندسي، علوم پايه و كشاورزي به تعداد 7200 نفر در نيمسال تحصيلي 95-94 بود. با مراجعه به سوابق دانشجويان تعداد 100 نفر از دانشجوياني كه داراي مشاركت مستمر در فعاليت فوق برنامه بودند به صورت خوشه اي طبقه اي انتخاب شدند؛ و بر اين مبنا گروه مقايسه دانشجوياني كه فاقد فعاليت فوق برنامه بودند نيز به همان روش انتخاب شدند. در اين مطالعه جهت گردآوري داده ها، از پرسشنامه گرايش به تفكر انتقادي هرمنس كه شامل: سه زير مقياس خلاقيت، باليدگي و تعهد و پرسشنامه حل مسئله هپنر كه شامل: سه زير مقياس اعتماد به حل مسائل، سبك گرايش اجتناب و كنترل شخصي بود، استفاده شد. جهت تحليل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد بين گرايش به تفكر انتقادي و مهارت هاي حل مسئله دانشجوياني كه داراي فعاليت هاي فوق برنامه هستند و دانشجوياني كه فاقد اين فعاليت ها هستند، اختلاف معناداري وجود دارد. در واقع فعاليت هاي فوق برنامه منجر به افزايش گرايش به تفكر انتقادي و مهارت هاي حل مسئله دانشجويان مي شود. فعاليت هاي فوق برنامه از طريق شركت دادن دانشجويان در انجام فعاليت هاي مختلف، افراد را وارد اجتماع مي كند و به واسطه مواجه كردن آنها با مسائل و مشكلات مختلف در عرصه هاي مختلف، منجر به افزايش توانايي حل مسئله و تقويت تفكرانتقادي آنها مي شود. بنابراين پيشنهاد مي شود، در مراكز آموزشي شرايطي را فراهم آورد كه دانشجويان به سمت انجام فعاليت هاي فوق برنامه سوق پيدا كنند.