تأثير شش هفته تمرينات تعادلي بر برخي ويژگي‌هاي كينماتيكي راه‌رفتن در زنان سالمند

اهداف: هدف از اين تحقيق بررسي تاثير شش هفته تمرينات تعادلي بر برخي ويژگي هاي كينماتيك راه رفتن در زنان سالمند بود. مواد و روش ها: بدين منظور 20 زن سالمند(ميانگين ± انحراف معيار؛ سن: 4/84 ±67/72؛ وزن: 6/56 ± 67/27 كيلوگرم؛ قد: 0/036 ± 155 سانتي متر) كه تعادل ايستا (به وسيله آزمون مقياس برگ) و تعادل پويا (آزمون برخاستن و رفتن) آن ها در حد استاندارد تحقيق بودند، به صورت داوطلبانه در اين تحقيق شركت نمودند. آزمودني ها به صورت تصادفي به دو گروه ده نفري كنترل و تمرين تقسيم شدند. سپس از آزمودني هاي هر دو گروه يك آزمون مشابه پياده روي، در طي دو جلسه پيش و پس آزمون به فاصله شش هفته از هم گرفته شد. گروه تمرين در طول اين مدت به طور منظم هفته اي 3 جلسه، و در مجموع 18 جلسه تمرينات تعادلي به منظور درگير كردن سيستم هاي حسي پيكري، بينايي و دهليزي از جمله (پريدن از گودال، را ه رفتن هشت انگليسي، عبور از مانع، راه رفتن با پاشنه پا و ...) را انجام دادند در صورتيكه گروه كنترل فعاليت طبيعي و روزمره خود را دنبال مي كردند. در هر دو جلسه پيش و پس آزمون، بعد از نصب ماركرها بر نقاط مورد نظر بدن آزمودني هاي هر دو گروه، از آن ها خواسته شد تا مسير7 متري را با سرعت گام برداري ترجيحي راه بروند. با استفاده از دستگاه Motion analysis ويژگي هاي كينماتيك راه رفتن شامل طول گام، عرض گام، زمان اتكاي دوگانه و سرعت راه رفتن جمع آوري و از طريق نرم افزار Cortex تجزيه و تحليل شد. داده ها با استفاده از تحليل واريانس مركب (2گروه × 2زمان) تحليل شدند. يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد شش هفته تمرينات تعادلي در زنان سالمند 7560 سال باعث افزايش معني دار در پارامترهاي كينماتيكي راه رفتن ازجمله طول گام 11/33درصد (0/01=P)، سرعت راه رفتن 18درصد (0/04=P) در گروه تمرين، در مقايسه با گروه كنترل شد. در متغيرهاي، زمان اتكاي دوگانه (0/06=P) راه رفتن و عرض گام (0/48=P)، با وجود كاهش نسبي در گروه تمرين، اين تغيرات درگروه كنترل معني دار نبودند. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه تاثير شش هفته تمرينات تعادلي را در افزايش اندازه طول گام و سرعت راه رفتن در زنان سالمند را تائيد نمود. بنابراين برنامه تمريني مورد نظر بهبود كلي در الگوي راه رفتن را در سالمندان زن، ايجاد كرده است.