بررسي تأثير تمرين ويبريشن كل بدن و تمرين ذهني بر تعادل مردان سالمند

اهداف: هدف از انجام اين پژوهش تعيين تاثير تمرين ويبريشن كل بدن و تمرين ذهني بر تعادل ايستا و پوياي مردان سالمند بود. مواد و روش ها: جامعه آماري مردان سالمند 60 تا 80 ساله شهر مشهد بودند، كه بدين منظور 42 نفر مرد سالمند و سالم، انتخاب و به صورت تصادفي به چهار گروه تمرين ويبريشن (n=12)، ذهني (n=10)، تركيبي (n=10) و كنترل (n=10) تقسيم شدند. گروه تمرين ويبريشن تمرينات را به مدت 8 هفته و بر اساس اصل اضافه بار با فركانس 3530 هرتز و دامنه 58 ميلي متر انجام دادند. گروه ذهني نيز به تمرين ذهني آزمون زمان برخاستن و راه رفتن پرداختند. گروه تمرين تركيبي مشابه با دو گروه تمريني ويبريشن و ذهني به انجام تمرينات پرداختند. تعادل ايستا و پويا به ترتيب با آزمون هاي ثبات وضعيتي و زمان برخاستن و راه رفتن ارزيابي شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون آماري تحليل واريانس يك راهه و همچنين آزمون تعقيبي Gabriel استفاده شد (0/05 alpha). يافته ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معني داري بين گروه ها در تعادل ايستا وجود دارد (0/004=P)، اين اختلاف معني دار بين گروه كنترل با گروه هاي تمرين ذهني (0/005=P) و تركيبي (0/026=P) است، اما تفاوت معني داري بين گروه كنترل با گروه ويبريشن (0/422=P) و گروه هاي تجربي با يكديگر مشاهده نشد. در بررسي تعادل پويا نيز مشخص شد كه اختلاف معني داري بين گروه ها وجود دارد (0/001=P)، اين اختلاف مربوط به گروه كنترل با گروه هاي ويبريشن (0/001=P)، ذهني (0/004=P) و تركيبي (0/001=P) مي باشد. علاوه بر اين، اختلاف معني داري بين سه گروه وجود نداشت. نتيجه گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر به نظر مي رسد يك دوره هشت هفته اي تمرين ويبريشن، ذهني و تركيبي مي تواند سبب بهبود تعادل پويا، همچنين تمرين ذهني و تركيبي باعث بهبود تعادل ايستا در مردان سالمند مي شود.