چه مقدار تغيير در آزمون «پنج بار برخاستن و نشستن از روي صندلي» را بايستي تغييري واقعي قلمداد كرد؟

اهداف: تكرارپذيري نسبي و مطلق از جنبه هاي مهم هر آزمون هستند كه مبناي بسياري از تصميم گيري هاي باليني قرار مي گيرند. در بسياري موارد تنها تكرارپذيري نسبي مبناي تصميم گيري و توجه قرار مي گيرد درحالي كه تكرارپذيري مطلق هم از اهميت بسياري برخوردار است. مواد و روش ها: 11 سالمند ساكن اجتماع در دامنه سني 65 سال و بالاتر (3/58 ± 69/64 سال) و 20 جوان سالم ساكن اجتماع در دامنه سني 20 تا 35 سال (4/15 ± 28/80 سال) با استفاده از آزمون »پنج بار برخاستن و نشستن از روي صندلي « دوبار با فاصله زماني 2 تا 5 روز مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: در اين تحقيق، شاخص تكرارپذيري مطلق »حداقل تغيير قابل تشخيص سالمندان « در سالمندان 5/29 ثانيه و در جوانان 3/02 ثانيه و ضريب واريانس به ترتيب %27 و %19 به دست آمد. نتيجه گيري: نتيجه اين تحقيق نشان داد كه در ارزيابي ميزان پيشرفت سالمندان در طي جلسات درماني يا قضاوت در مورد سير پيشرفت يا پسرفت توانايي آن ها، سالمندان نيازمند تغيير بيشتري نسبت به جوانان هستند تا تغييرات مشاهده شده به عنوان يك تغيير واقعي و نه تصادفي قلمداد شود. همچنين سهم خطاي تصادفي آزمون پنج بار برخاستن و نشستن از روي صندلي در سالمندان اندكي بيش از جوانان بود.