اثربخشي آموزش گروهي توكل به خدا بر افسردگي سالمندان مرد مقيم آسايشگاه كهريزك

اهداف: هدف از انجام اين پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش توكل به خدا بر كاهش افسردگي سالمندان مرد بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل سالمندان مرد ساكن در آسايشگاه خيريه سالمندان كهريزك بود كه به صورت تصادفي از بين آسايشگاه هاي استان تهران انتخاب شدند. فرم 15 سوالي GDS بر روي 50 نفر از سالمندان اجرا شد و 20 نفر كه نمرات افسردگي شان در مقياس مذكور، 8 يا بالاتر از 8 بود، انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه 10 نفري آزمايش و گواه تقسيم شدند. در اين پژوهش براي گروه آزمايش، 8 جلسه آموزش توكل به خدا برگزار شد. يك هفته پس از اتمام آموزش گروهي، پس آزمون افسردگي GDS شامل 15 سوال بر روي هر دو گروه آزمايش و گواه اجرا شد و نتايج با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس يك راهه (آنكوا) مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: براي تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس كه بيانگر معناداربودن مداخله آموزشي بر آزمودني ها است، استفاده شد (P 0/05). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش، باور ديني توكل به خدا بر كاهش افسردگي سالمندان مؤثر بوده است.