ارتباط خودكارآمدي عمومي و كيفيت زندگي در سالمندان مقيم سراهاي سالمندي استان چهارمحال‌وبختياري

اهداف: تحليل رفتن قواي جسماني و ذهني سالمندان همراه با بيماري هاي متعدد دوران سالخوردگي، كيفيت زندگي آن ها را به شدت تحت تاثير قرار مي دهد. با اين حال خودكارآمدي مي تواند كيفيت زندگي را بهبود بخشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط خودكارآمدي عمومي و كيفيت زندگي در سالمندان مقيم سراهاي سالمندي انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر مقطعي از نوع همبستگي است كه در آن 87 نفر سالمند مقيم سراهاي سالمندي استان چهارمحال وبختياري (شهركرد) به روش سرشماري انتخاب شدند. داده ها به وسيله فرم مشخصات فردي، مقياس خودكارآمدي عمومي (GSE10) و پرسش نامه كوتاه كيفيت زندگي (SF36) جمع آوري و با روش هاي آماري توصيفي و استنباطي (آزمون تي مستقل، آناليز واريانس، كروسكال واليس، همبستگي پيرسون و آناليز رگرسيون) تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: براساس نتايج 69درصد از سالمندان از خودكارآمدي عمومي پائين (8/02 ± 22/95) و 65/5درصد از كيفيت زندگي پايين (18/59 ± 41/56) برخوردار بودند. در اين مطالعه همبستگي مستقيم و معناداري بين خودكارآمدي عمومي و خرده مقياس هاي عملكرد فيزيكي (0/701=r)، ايفاي نقش جسمي (0/350=r)، ايفاي نقش عاطفي (0/354=r)، عملكرد اجتماعي (0/821=r)، سلامت رواني (0/722=r)، سرزندگي و نشاط (0/749=r)، درد بدني (0/783=r)، سلامت عمومي كيفيت زندگي (0/597=r) و همين طور كيفيت زندگي كل (0/797=r) مشاهده شد (0/01P lt; در تمام موارد). نتيجه گيري: كيفيت زندگي ضعيف سالمندان مقيم سراهاي سالمندي يك يافته مهم است كه نياز به توجه ويژه دارد. وجود ارتباط مثبت معنادار بين خودكارآمدي عمومي سالمندان و تمام حيطه هاي كيفيت زندگي در اين مطالعه، مي تواند نويدبخش امكان ارتقاي كيفيت زندگي اين افراد با طراحي و اجراي مداخلات آموزشي و حمايتي جهت تقويت باورهاي خودكارآمدي آن ها باشد.