سندرم حركتي در سالمندان قائم‌شهر و عوامل خطرساز آن

اهداف سندرم حركتي، وضعيتي از كاهش تحرك است كه به علت اختلال در ارگان هاي حركتي ايجاد مي شود. سندرم حركتي به محدوديت، كاهش تعادل، درد، ضعف عضلات و افزايش نياز خدمات پرستاري منجر مي شود. اين مطالعه با هدف بررسي سندرم حركتي در سالمندان ايراني و ارتباط آن با متغير هاي پيش بيني كننده انجام شد. مواد و روش ها اين مطالعه از نوع توصيفي مقطعي است كه در سال 1396 روي 320 سالمند ساكن شهرستان قائم شهر، با روش نمونه گيري دردسترس، با تصويب در كميته اخلاقي دانشگاه علوم بهزيستي انجام شد. پرسش نامه اطلاعات جمعيت شناختي و مقياس عملكرد حركتي سالمندي25 براي جمع آوري داده ها استفاده شد. با كمك نسخه 23 نرم افزار SPSS از روش هاي آماري توصيفي براي توصيف داده ها و رگرسيون لجستيگ براي بررسي همبستگي بين پيامد و متغير هاي پيش بيني كننده استفاده شد. يافته ها ميانگين سني نمونه ها 7/7 ± 69/85 سال بود. 58 درصد از شركت كنندگان در گروه سندرم حركتي بودند. متغير هاي سن ( ÔR=1/05، به ازاي هر يك سال افزايش)، جنسيت زن ( ÔR=2/7)، سابقه مثبت بيماري مزمن ( ÔR=3/42) و سابقه مثبت درد مزمن ( ÔR=4/04)، ابتلا به سندرم حركتي در سالمندان را پيش بيني خواهند كرد. نتيجه گيري با توجه به شيوع سندرم حركتي در سالمندان و ارتباط آن با عوامل جمعيت شناختي سن و جنسيت، داشتن بيماري و درد مزمن، اجراي روش هاي غربالگري براي شناخت افراد در معرض خطر و پيشگيري از آن ضروري به نظر مي رسد.